— Ջահել ժամանակդ էլ սուտ խոսելիս ես եղե՞լ, թե նոր ես սովորել...
— Սուտը շան փեշակ ա, ես սուտ խոսող չեմ։
— Ղարավուլներից բացի, էլ ուրիշ մարդ ջաղացումդ եղե՞լ է, թե մենակ ղարավուլներ են եղել։
— Կուպրն էլ էր էստեղ։
— Կո՞ւպրը։
— Հա՛։
—Նա ի՞նչ էր շինում։
— Միս էր բերել ղարավուլների համար։
— Հետո ի՞նչ ելավ Կուպրը, նա էլ ա քնա՞ծ։
— Չէ՛, նա գնաց։
— Ո՞ւր գնաց։
— Գիտեմ ոչ։
— Սրան չթողեք, որ տեղից շարժվի,— պատվիրեց խոսողն ու ներս մտավ։
Մյուս ձիավորները իջան ձիերից, Անտոնին առան իրենց մեջ, կանգնեցին դռան շեմքում։
Ներս մտնողը մոտեցավ քնածներին, ոտով հրեց, որ վեր կենան, և մինչդեռ նրանք ճրրալով տրորում էին գինուց ու քնից ուռած աչքերը, նա հոտոտեց փարչն ու կուլեն։
— Աֆֆերիմ տղերք, լավ եք քեֆ արել,— ասաց նա ու դեմքը խոժոռեց։
— Էդ դո՞ւ ես, Վահան, ի՞նչ կա, քեֆ, չէ մի աստծու կրակ, սաղ գիշեր ջաններս դուրս եկավ ցրտումը...
— Դրուստ ա, ջաղացպանն էլ ասեց։
— Ինչ ասեց։
— Ինչ որ արել եք, էն ասեց, ի՞նչ պիտի ասեր։ Չեք ամաչո՞ւմ, ձեզ պահապան են նշանակել, դուք ամբողջ գիշեր գինով ու խորովածով տրաքվել եք։
— Հա՛, ի՞նչ է, աշխարհ հո չի՞ կործանվել, մի-մի բաժակ գինի ենք խմել, էլի՜...
— Գինին որտեղի՞ց էր։
— է՜, շատ երկարացրիր բանը. գինին որտեղից էր, հացը որտեղից էր, միսն ով տվեց, ջուրն ով բերեց, չի լինի՞ մի հարցնես, թե մեզ ով ծնեց ու ինչու ծնեց․․․
