Այս էջը հաստատված է

― Ս-ս՜ս՜...

Մեծ ժայռի տակ մի գերեզման է փորված։ Սոլոմոնին առաջարկեցին նստել գերեզմանի ափին։

― Ախր ի՞նչ եմ արել... Վա՜յ, ձեզ մատաղ...

— Ձա՛յնդ։

Սողոմոնը լռեց։

— Դե՛, բիձա՛, առ էս ատրճանակը։

Անտոնը վերցրեց ատրճանակը։ Ձեռքը դողում է։

- Ի՞նչ անեմ։

Սոլոմոնը ձայնից ճանաչեց Անտոնին։

― Վա՜յ, ― տոն ջա՛ն, քե մատաղ, ես քու շունն եմ, տունս էլ քեզ, կարողությունս էլ քեզ, ես կդառնամ քո ջաղացպանը, երեխանցս եթիմ մի թողնիլ...

― Դե՛, շո՛ւտ,― հրամայեց պարտիզանը։

Անտոնը մեկնեց ատրճան― ը, բայց ձեռն այնպես ամուր դողաց, որ ատրճանակը ցած ընկավ, պարտիզանն անմիջապես բարձրացրեց ատրճանակը, Անտոնին տարավ մի կողմ․

― Ի՞նչ ես անում, բիձա, հանա՞ք է, թե մասխարություն...

― Ձեզ մատաղ, ի՛նչ ուզում եք դուք արեք, ես կարալ չեմ մարդ― պանեմ... Եկեք էս անգամ բախշեցեք, մեղք ա..․

― Դե՛, լա՛վ, հեռու կանգնիր։

Անտոնը հեռացավ, նրան թվաց, ― վերևի սարն իր ամբողջ ծանրությամբ ճնշում է իրեն և ուր որ է կճխլի, փոշի կդարձնի։

Երկու խուլ պայթյուն։

Պարտիզանները եկան։ Ուր որ է հիմա կլուսանա։ Անտոնը մեքենայորեն հետևեց նրանց։ Երբ գյուղի ծայրին հասան, Անտոնը ետ նայեց ու հարցրեց պարտիզաններից մեկին.

― Ի՞նչ արիք։

― Ուղարկեցինք իր պապի ծոցը։

― Հիմի Սոլոմոնն էլ կա ո՞չ...― պարտիզանները նայեցին իրար, ― ապա շփոթված ծերունուն ու քմծիծաղեցին։

Անտոնը ծռեց ճամփան, որ բաժանվի։

― Ո՞ւր, բիձա։

― Գնում եմ ջաղաց։