քաղաքումն էին ապրում, Բալախանու զավոդներումը։ Կիկոսը թեև զարմացավ, որ նրանք էլ էին պոպոզավոր, բայց քիչ սրտապնդվեց.
— Ես ձեր արևին մատաղ, Մուսի ջան, Մուկուչ ջան, Սևան ջան... ինձ հո ճանաչում եք, ձեր խեղճ ու կրակ Կիկոսին, սրանց հասկացրեք, որ ես անշառ մարդ եմ, ինձ կռիվ ղարկողի տունը կռիվ ընկնի...
Տղաները քմծիծաղեցին ու ինչ-որ ռուսերեն բան ասացին մեծավորներին, որից հետո Կիկոսին տարան մի փոքրիկ սայլի մոտ, որի վրա մի մեծ ղազան էր դրված ու տակին կրակ վառած։ Մի պոպոզավոր բարձրացավ էս սայլի վրա, պղնձի բերանը բաց արավ, մի մեծ շերեփ ձեռը առավ, խառնեց, խառնեց ու մի աման լիքը կերակուր ածեց, դրեց Կիկոսի առաջին։
— Կուշայ, տավարիշչ, կուշայ,— ասաց ու փռան մի մեծ սև «առժանովի սոմի» հաց կողքին դրեց։
— Ի՞նչ անեմ... — հարցրեց Կիկոսը շվարած։
— Կուշա՛յ, կուշա՛յ... տա՛կ... տա՛կ... — ասաց մարդն ու հացը կտրելով մի կտոր թաթախեց, ինքը կերավ,— կուշա՛յ, տա՛կ, տա՛կ...
— Տաք, տաք ուտե՞մ,— հարցրեց Կիկոսն ու սկսեց ուտել։
— Տա՛կ, տա՛կ, մալադե՛ց,— ասաց մարդն ու պղնձի տակի կրակը թեժ արավ։
Կիկոսը, որ մալադեցը հասկացավ, է՛լ ավելի սրտապնդվեց ու ամանը խպշտեց։ Կերակուրը վերջանալուց հետո մարդը Կիկոսին թեյ տվեց, էն էլ շաքարով թեյ։
Կիկոսը, որ լավ կշտացել էր, իրեն-իրեն միտք էր անում, թե ինչու են էնպես լավ պատիվ անում էդ պոպոզավորները, որ իսկի չէին էլ ճանաչում իրեն, չգիտեին իր ով լինելը, բայց խելքը բան չէր կտրում։
Ճաշից հետո Կիկոսին նորից տարան մեծավորի մոտ, որը ժպտալով հարցրեց.
— Հը, ո՞նց ես, ընկեր Կիկոս, քեզ հո էստեղ նեղություն տվող չեղա՞վ:
— Չէ՛, աղա ջան, շատ շնորհակալ եմ, լավ պատիվ արին, հաց ու չայ տվին։
