— Կիկո՞սն ես...
— Բա շո՞ւնն եմ...
— Բա էդ գլխիդ պո՞զն էդ ինչ ա. էդ վեր կալ, որ հավատամ, թե Կիկոսն ես...
— Ըհը՛,— ասաց Կիկոսն ու բաց արավ իր քառակուսի գլուխը։
— Տո Կիկո՜ս, գլուխդ չմեռնի, մենք էլ հենց գիտենք, թե քեզ սպանել են, դու սաղ-սալամաթ եկել ես ու ըստեղ բոլշևիկ դառե՞լ, գլուխդ չմեռնի, Կիկո՛ս...
— Դա ճանաչո՞ւմ ես սրան,— դարձավ զինվորն Ունանին։
— Լա՜վ... իմ փեսեն չի՞...
Զինվորը հենց որ իմացավ, թե Կիկոսն Ունանի փեսեն է, մյուս երկու զինվորի օգնությամբ նրան զինաթափ արավ ու առավ օղակի մեջ, ապա նրանցից մեկին ուղարկեց, որ Կիկոսի էշը բերի, իսկ մյուսին վազեցրեց, որ շտաբում հայտնի, թե՝ «գերի է բռնված, աբոզի մի մասն էլ հետը»։
Կիկոսին իր նոր իշի և Ունանի հետ առաջ արած գյուղն էին տանում իբրև «բոլշևիկ գերի», և ճանապարհին ով որ ծանոթ էր դուրս գալի Կիկոսին, նրան էլ էին ձերբակալում, առաջ քշում, ենթադրելով, թե ողջ գյուղը բոլշևիկների հետ կապ է պահպանում Կիկոսի միջոցով։
Մութն ընկնում էր։
Կիկոսը մի կողմից ուրախ էր, որ տուն էր դառնում, բայց մյուս կողմից էլ տխուր էր, որովհետև խմբապետից վախենում էր։ «Վայ թե անմեղ տեղից գլուխս թակի»,— միտք էր անում նա։ «Է՛հ, ինչ ըլելու ա, կըլի... բալքի լավն էս ա»...
Էսպես մտածմունքի մեջ էր Կիկոսը, երբ գյուղի ծայրին հասավ տղերանց հետ, բայց հենց ուզեց ճամփեն ծռի դեպի իրենց թաղը՝ զինվորները չթողին և առաջ քշեցին ուղիղ դեպի այն տունը, որտեղ Կիկոսն առաջին անգամ տեսել էր խմբապետին։
«Հիմի որ բանս պրծավ,— միտք արավ Կիկոսը,– հիմի որ գլուխս թակել տվի, էսքան տարվա պահած գլուխս»։
