լայն, ոնց որ զուռնի ծայրը, իսկ աչքերն էնքան ծուռ, շլդիկ էին, որ հետը խոսելիս չէիր իմանում՝ քեզ է նայում, թե՞ իր կոտրած քթի արմատին։ Բայց Կիկոսի տգեղ լինելը բնավ նրան չէր անհանգստացնում։ Նա միայն մի անգամ տգեղության դառնությունը ճաշակեց, և դա էն օրն էր, երբ խոսք բաց արին նրան պսակելու մասին, ու պարզվեց, որ գյուղում ոչ մի մարդ նրան չի ուզում աղջիկ տալ։ Բայց էդ էլ ճարվեց։ Ծաղկից մի աչքը «հատ ընկած» Թազագյուլին միջնորդով ուզեցին, և հարս ու փեսա իրար երես տեսան հարսանիքը վերջացնելուց հետո միայն։
Կիկոսն արդեն քառասունն անց մարդ էր, բայց դեռ ոչ ոք չէր տեսել նրան մի անգամ կամ բարկացած, կամ կռվելիս, կամ հայհոյելիս։ Նա չէր բարկանում մինչև անգամ իր էշի վրա, որը երբեմն համառում էր, ճամփի մեջտեղը կանգնում ու չէր ուզում ոտը փոխի։ Կիկոսը մի երկու անգամ «թոշ, թոշ» էր անում ու նկատելով, որ էշը տեղից չի շարժվում, մոտը նստում էր, մինչև էշի «կամքը թամամ ըլի»։ Համբերությամբ գերազանցելով իր իշին անգամ, նա ամեն բանի հաղթում էր, դրա համար էլ գլխին մի ճերմակ մազ անգամ չուներ։
Կիկոսն իր կյանքում լաց չէր եղել, թե հարազատներից մեռնող էր լինում, նա ասում էր.
— Մեռնողի հետ հո չենք մեռնելու. աստված տվեց, աստված էլ տարավ...
Իսկ երբ իր սիրելի էշը սատկեց, նա մի օր միայն տխրեց, մինչև որ իրիկունը մի նորն առավ ու սաղ գիշերը պատիվ արավ նրան, հետը զրուցելով իր հին իշի կյանքից։ Կինը հազիվ գոմից տուն տարավ Կիկոսին, նախատելով, որ Կիկոսն իշին ավելի է ուշք դարձնում, քան իրեն։
— Կնիկն իրան տեղը, էշն իրան տեղը, կնի՛կ, մի՛ չարանա, առանց իշի մի օրս չըլի...— հանգիստ պատասխանեց Կիկոսն ու իշի մեջքը թիմարեց, աչքերը տրորեց։
Կիկոսն իր կյանքում ոտը գյուղից դուրս չէր դրել։ Նա, ինչպես ասում են, «վագզալ չէր տեսել», շոգեքարշի սուլոց չէր լսել։ Էնքան մարդ զինվոր տարան, էնքան պատերազմներ եղան, բայց Կիկոսին հարցնող չկար։ Էդ տեսակ բանի համար նա անպետք էր։
