հատիկ թուրք էլ չի տեսել ինքը, թե հայեր կան էն մոտիկ գյուղերից ու իրենց գյուղից, Բալախանում ծառայող հայ տղերք, բայց թուրք՝ ամենևին։
Սպան նկատելով, որ քանի գնում իր դրությունն էնքան ավելի է խախուտանում, որոշեց զոռով ցրել ամբոխը, որ Կիկոսի տան շուրջը հավաքված աղմկում էր։ Նա մի քանի զինվոր ուղարկեց, որոնց ամբոխն ընդունեց վրդովմունքով և զգուշացրեց, որ եթե սուսուփուս ետ չքաշվեն, հակառակ դեպքում գյուղը բոլորին կկոտորի ու կքշի։ Դրությունը քանի գնում լրջանում էր։ Գյուղացիք բունտ էին սարքել և կառավարությանը չէին ուզում ճանաչել։ Սպան զգալով իրերի լուրջ կացությունը՝ ետ կանչեց զինվորներին և, երկու հոգու թուղթ տալով, ուղարկեց կենտրոն՝ օգնական զորք խնդրելու, որպեսզի «ներքին ապստամբությունը ճնշի»: Բայց էն րոպեին, երբ զինվորները գյուղից դուրս եկան, հանկարծ լուր տարածվեց գյուղում, թե դիրքերում նորից կռիվներ են սկսվել, և օգնական զորք է հարկավոր։
Սպան, այս անգամ շփոթված ու ջղայնացած, ձիով դուրս եկավ գյուղի ծուռումուռ փողոցները, հարայ տվեց, ճչաց՝ «ի զեն դեպի դիրքերը», բայց ոչ մի հոգի իսկի տանից էլ դուրս չեկավ։
— Կգան, կկոտորեն ձեզ, ա՜յ անասուններ... — թնդաց սպան մի պատահած գյուղացու վրա։
— Է՛հ, գալիս են, թող գան, ջհանդամը, թե կկոտորեն, հո ջաններս էլա կդնջանա, կպրծնենք էս կռիվներից,– պատասխանեց գյուղացին ուսերը թափահարելով, որ կարծես մի բան էր ուզում մեջքից ցած գցել։
— Ա՛յ դու դավաճան սրիկա,— գոչեց սպան ու ուզեց մտրակի հարվածն իջեցնել գյուղացու գլխին, երբ մի քանի ջլապինդ երիտասարդ՝ որտեղից որտեղ մեջ ընկնելով՝ ձիուց վար առան սպային ու զինաթափ անելով, առաջ արին դեպի շտաբը ու, ներս հրելով, դուռը փակեցին ասելով.
— Դե գնա՛, որտեղ քոնն ասես, էնտեղ էլ մերը պատմի. էս գեղը դիփ Կիկոս գիտե՞ս...
Ապա դառնալով դեպի Կիկոսի տուն, դռանը կանգնած երկու զինվորին զինաթափ արին ու Կիկոսին դուրս բերին։
Ողջ գյուղը հարսանքավորի պես ցնծում էր։
