տեհեք, տեհեք, անտեր գեղի գլխին ով ա իշխան դարձել...
Այստեղ մեծավորն ընդհատեց Կիկոսին ու հետաքրքրությամբ մեկ էլ դիտելով նրան, ժպտալով թե՝
— Կիրակոս, ընկեր Կիրակոս, էդ ո՞նց լեզուդ բացվել, փիլիսոփա ես դարձել, բա որ առաջին անգամ քեզ բռնել բերել էին ինձ մոտ, ինչո՞ւ չէիր կարողանում երկու բառ ասել, իսկ հիմի էդպես ճառում ես։
— Կբախշես, հընգեր ջան, ես մի խեղճ մարդ եմ. թող գնամ իմ բանին, շատ կխոսացնես, կտամ մի սարսաղ զրից կանեմ... Դե, խի, դու գիդում չե՞ս, որ շունն իր դռանը զալում կըլի...
Գյուղացիք, որ հետաքրքրությամբ հետևում էին այս խոսակցությանը, առաջին անգամ տեսան ու համոզվեցին, որ Կիկոսը էնքան էլ անխելք ու սարսաղ մարդ չի, ինչքան իրենք կարծում էին մինչ այդ, մանավանդ որ նա շատ համարձակ էր խոսում իր մեծավորի հետ, որը լսելով Կիկոսի առարկությունները, առաջարկեց գյուղացիներին նոր մարդու հանձնել Ռևկոմի նախագահությունը, որից հետո արձակեց Կիկոսին, որն ուրախությունից թռչելով հասավ տուն և դռան շեմքին սպասող կնոջը թե՝
— Կնիկ, աչքդ լիս, գլուխս խաթից լավ ազատեցի, էշս դուս քաշի, գնամ Իվանի համար չոր փետ բերեմ։
Թազագյուլը, իհարկե «հողեմ-ցխեմ» արավ, մարդուն անիծեց, իր անբախտ գլուխը սգաց, որ «ծալը պակաս» մարդ ունի. փորձ արավ համոզել Կիկոսին՝ ասելով, թե՝ «բախտը եկել, դռանը չոքել ա, դու բախտին քացի ես տալի» ու նման բաներ, բայց Կիկոսն անդրդվելի էր։ Նա էդ խոսքի կարկուտին ու կնոջ կատաղած գոռգոռոցին մի պատասխան տվեց, թե՝
— Կնի՛կ, չես ասում, թե խաթեն ա դռանս չոքել, ասում ես, թե բա՞խտն ա չոքել... Քանի՜-քանի քյոխվա, քանի՜–քանի մեծ-մեծ չինովնիկ մարդիկ կային մի ժամանակ, հիմի ո՞ւր են, որին սպանել են, որը փախել ա քարեքար, սարեսար ընկել, համա ես միշտ կամ ու կամ։ Էշս սաղ ըլի, նրա մեջքովն էնքան կաշխատեմ, որ տանդ լիսն ու կըակը անպակաս կըլի։ Ես մեծավորին էլ կխնդրեմ, թե կարելի ա մորթած կովի ու տարած եզների տեղ մի բան տա, վարից-ցանից
