— Չոռ ու ցավ, աստծու կրակ ա ասում, էշը դո՞ւ ես, թե դա, ա՛ հայվան, քեզ ասում եմ կնգանդ կապը քաշի, թե չէ կտամ մի աչքն էլ ես կհանեմ...
— Կնիկը՜ս... — ծոր տվեց Կիկոսը։
— Կնի՛կդ, հա՛, կնիկդ, քոռ Թազագյուլը։
— Ի՞նչ ա արել կնիկս։
— Դու էլ միթամ բանից բեխաբար ես, էլի՛, էշը դու ես, ինձ իշի տեղ ես դնո՞ւմ... Հրես որ գլուխդ տապակ անեմ, էն վախտը կիմանաս կնիկն ու մարդը։ Կնիկդ էն ա արել, որ իրան ախպոր հետ միատեղ գնացել ա իմ Խաչի տակի հողը, իմ պապական ժառանգությունը վարել ու հիմի էլ ուզում ա ցանի։
— Ո՞նց թե վարել ա. ո՞ւմ հողն ա վարել, բա էդ ղայդի անօրեն բան կըլի՞. խի՞, դու մեռած ես, որ նա իր կնիկ տեղովը քո հողը վարի՞... Ես բանից բեխաբար եմ։ Համ էլ... տղամարդ մարդ եմ, կնգա գործերին չեմ խառնվում, վարողը հու ես չեմ, ես քանի՞ գլուխ ունեմ, որ Սումբաթովանց Վանո-բեգի հողին ձեռք տամ, յա քամի դառնամ նրա կողքովն անց կենամ։ Թո՛շ, թո՛շ...
Ու իշին բզելով Կիկոսը ճամփեն շարունակեց։
— Կիկո՛ս, էհե՜, Կիկո՛ս, լավ միտդ պահի էս օրը, թե որ կնգանդ կապը ձեռդ չհավաքես, մի օր թե օջախդ արին չկապեմ, թող ինձ Վանո-բեգի տղա Խուրշուդ չասեն ու սև շուն կանչեն ետևիցս։
Կիկոսը գլուխը կախ, ոտները քարշ տալով, ճամփի քարի ու ցեխի հետ կռիվ տալով հազիվ տուն հասավ, իրեն-իրեն շարունակ փնթփնթալով. «Համա թե կտաղած էր Խուրշուդ–բեգը, հա՜... Լավ որ գլուխս չթակեց, էս պահած, պաշտած գլուխս... Խալխն ի՜նչ կասեր, թե Կիկոսը գլուխը պահեց–պահեց ու վերջը կնգա արարքի համար թակել տվեց...»։
Էս մտքերի մեջ Կիկոսը տուն հասավ։
— Թազագյո՛ւլ, այ աղջի՛, Թազագյո՛ւլ... աղջի, մի դուրս արի, ճրագը դեսը պահի, իշիս բեռը վեր ունեմ...
Բայց տանից դուրս եկող չկար։
— Թազագյո՛ւլ, աղջի՛, քեզ չեմ ասո՞ւմ, ա քառ, քառի աղջիկ...
Ձայն չկար։
