Ամեն ինչ, շուրջս, այս պատրանքս հաստատելու խոսք մեկ ըրած է կարծես, նորեն տասը տարվան առջի սրահն է, անփոփոխ, անայլայլ, մութ կարմիր թավիշե քանափեն իր բազմոցներով, անկյունը դրված դաշնակը՝ բաց ձգված ու չորս դին երաժշտության նոթաները ցիրուցան. պատերուն վրա իրենք ամեն ատենի տեղը հաստատ նույն պատկերները ու լուսանկարները որոնց ամենեն զմայլելին սա դաշնակին վրա դրվածն է, երիտասարդ կնոջ մը դիմագիծը զոր քաջ կը ճանչնամ։
Այդ լուսանկարին իրականը դեմս է ահա։
Իր սովորական տեղն է՝ պատուհանին քովը, բազմոցին վրա նստած, ու մեղմիվ ահա ոտքի կ՚ելլե և քայլ մը առաջ կուգա։
Ան է:
Տեսե՛ք անգամ մը, իր աղվոր հասակը բնավ փոխված չէ, իր սև աչքերը առջի տրտում ու խորունկ նայվածքը ունին, իր ձեռքերը միշտ նույն մանկական թաթիկներն են. իսկ մատվները ավելի նրբացած են քիչ մը:
Բայց պզտիկ մը գիրցած է, տարիքի բերմունք, ու իր ածուխի կոտրվածքի պես փայլոտ մազերուն մեջ ճերմակ թելեր սպրդած են. փայլակին գծած լուսավոր շավիղները մութ գիշերվան մը մեջ։
Իր երեսին վարդ գունավորումը չէ մնացած, անոր տեղ փղոսկրին տժգույն ճերմակությունը միօրինակ իր երեսին վրա ծավալած է, մեղրամոմի ճերմակությունը։
Այս դեմքին լրջությունը աղեկ կը ճանչնամ, արձանի անխռով լրջությունը զոր աշխարհիս ամեն աղերսները ու պաղատանքները չեն կրցած երքեք այլայլել։
Խնդալ ու ժպտիլ չէր գիտեր այս կինը, իր անտարբեր, երեսը օր մը անուշ ու զվարթ ճառագայթով մը չփայլեցավ. իր կյանքի կանոնն էր աս:
Ու առջի հիշատակներս, առջի կսկիծներս քուներնուն կ՚ելլեն. ինչո՞ւ այս խռովիչ աղվորությունր և ինչո՞ւ այս խոժոռ ու անժպիտ դեմքը որ միևնույնն է տասը տարի վերջը, մարդկային տկարություններու գլուխ չդարձնող դիցուհիի վեսությունը,
