Հայաստանից
Քույր Բոդիլ Բյորն այժմ Գերմանիայում է, որտեղ անց է կացնում իր արձակուրդի մի մասը՝ հաճախելով մանկաբարձուհիների համար դասընթացների։
Ներկայացնում ենք նրա նամակներից մի հատված, որը դեռ տեղ չի գտել «Եռամսյա ողջույններ»-ում, բայց որը կարող է հետաքրքիր տեղեկություններ հաղորդել Հայաստանում նրա պայմանների և աշխատանքի վերաբերյալ։
«Սիրելի՛ ընկերներ, չեք պատկերացնում, թե ինչ ուրախություն ապրեցի որոշ ժամանակ առաջ։ Մի վաղ առավոտ, երբ գնում էի կլինիկա, մի երիտասարդ ցատկեց դեպի ինձ, բռնեց ձեռքս ու սկսեց համբուրել։ Հավատորիկցի Գաբրիելն էր, որն այս ձմռանը պառկած էր իմ կլինիկայի խոհանոցում՝ ոտքին թարախակույտով։ Անճանաչելիորեն գիրացել էր, թխացել ու ամրակազմ դարձել։ Ձմռանը, երբ հիվանդ էր, կմախքի տեսք ուներ․ ես ու Ռուբենը ստիպված էինք նրան գրկել և տանել վիրահատական սեղանի վրա, որ վիրակապենք։ Վերջին անգամ, որ տեսա նրան Հավատորիկում, ձեռնափայտով դեպի ինձ ցատկեց։ Հիմա նա ոտքով Հավաոտրիկից Մուշ էր եկել, որը 2 ժամվա ձիով ճանապարհ էր։ Իսկապես հրաշք է, որ նա ապաքինվել է։ Նախկին աշխատանքը Հավատորիկի անտառներում փայտ կտրելն ու Մուշում վաճառելն էր։ Սա է հավատորիկցիների զբաղմունքը, եթե հովիվ չեն։ Բայց Գաբրիելը դեռ չի կարող նման ծանր աշխատանք անել, դրա համար էլ այժմ նրա փոքր եղբայրն է աշխատում ընտանիքի համար։ Այնուամենայնիվ, Գաբրիելը ժամանակը շատ լավ է օգտագործել։ Երբ նա ինձ հետ էր, Ռուբենը նրան սովորեցրեց այբուբենը, իսկ ես էլ նրան Կտակարան տվեցի, որ տանը կարդա։ Այժմ նա կարդացել է գիրքը և 4 ամիս անց էլ շատ վարժ կարդում է։ Կարծում էր, որ նաև հասկացել է այն, ինչ կարդացել է։
Պետք է պատմեմ նաև երկու գյուղ կատարածս այցերի մասին, որոնք շատ էին տարբերվում իրարից։ Մի գյուղում ես զգացի, թե ինչ է նշանակում հետապնդվել հանուն Հիսուսի, մյուսում էլ, ընդհակառակը, Աստված իմ առջև բացեց դռները և սրտերը։ Մի կիրակի առավոտյան գնացի մի ժամ հեռավորության վրա գտնվող մի գյուղ, որ կանանց հավաքեմ ու խնամեմ հիվանդներին։ Մի հիվանդ կնոջ այցելելուց հետո խնդրեցի նրա բարեկամներից մեկին, որ Հայ առաքելական եկեղեցու քահանայից՝ եկեղեցում կամ դպրոցի դասասենյակում կանանց հավաքելու թույլտվություն խնդրեն, բայց նա սկսեց մեղադրել ինձ ավազակ, գող և սատանա լինելու մեջ, որը գայթակղում էր մարդկանց և այլն։ Փորձեցի ուղիղ խոսել նրա հետ, բայց ապարդյուն։ Աստված ինձ համբերություն է շնորհել, որ լիակատար հանգստություն պահպանեմ։ Նա այն մոլեռանդ քահանաներից էր, որ կարծում է՝ մենք այստեղ ենք եկել հայերին գերմանացի դարձնելու և դրդելու, որ լքեն իրենց եկեղեցին, որը մենք բնավ չենք ցանկանում։
Անցած աշուն նույն գյուղում այցելեցի որոշ հիվանդների, հետո քահանան հիվանդացավ, ու ես նրան դեղ տվեցի, որի համար նա կարծես շնորհակալ էր․ այնպես, որ գաղափար անգամ չունեի, որ նա այդքան թշնամաբար է տրամադրված իմ նկատմամբ։ Իմ ընկեր Ռուբենը շատ էր տխրել, բայց խնդրեցի, որ հանգստանա, քանի որ մեզ չեն կարող ամեն տեղ լավ ընդունել, երբ մեր Աստված այդքան դիմադրության է հանդիպել։ Հետո գնացի մոտակա գյուղը, որտեղ երանելի ժամանակ անցկացրի կանանց հետ։
Մի քանի շաբաթ առաջ Հայ առաքելական եկեղեցու մի ուրիշ քահանա եկավ, որ ինձ տանի մի հիվանդ երիտասարդի մոտ, որը հեռավոր մի գյուղում էր գտնվում։
Նա այն մյուս քահանայի հակապատկերն էր, և ես ուրախությամբ գնացի նրա հետ։ 8 ժամվա ճանապարհ էր․ մենք անցանք մի քանի գյուղերով, որտեղ պետք է խնամեի հիվանդների։ Ամեն տեղ մեզ հյուրընկալեցին թե՛ քահանաները, թե՛ ուսուցիչները։ Հատկապես հաճելի էր, որ ամեն գյուղն իր փոքրիկ դպրոցն ուներ։ Մի կապոց գրքույկ ունեի ինձ մոտ, և քանի որ այս տարածաշրջանի բնակիչները կարողանում էին կարդալ, բաժանեցի նրանց մեջ։ Հաճելի էր տեսնել, թե ինչ խանդավառությամբ են խմբվում շուրջս, որ վերցնեն գրքույկները։ Արդոնք գյուղ հասանք շատ ուշ, քանի որ ճանապարհներն այնքան ցեխոտ էին, որ ստիպված էինք զարտուղի ճանապարհներով գնալ։ Բայց քանի որ լուսնկա գիշեր էր, այլ ճանապարհով գնալն այնքան էլ չօգնեց։ Երբ ժամանեցինք,
 |
Այս էջի բնօրինակ լեզուն գրքային նորվեգերենն է։ Այն թարգմանվել է Վիքիդարանի խմբագիրների օգնությամբ։ Վիքիդարանի սրբագրման համակարգը այստեղ օգտագործվում է թարգմանության համար։ Սրբագրումը և հաստատումը պետք է կատարեն միայն այն խմաբգիրները, որոնք վարժ տիրապետում են բնօրինակ և թարգմանվող լեզուներին։ |
 |
