Լիլիթ լսում էր Ադամին, և մեղմ ծիծաղը հավաքվում էր իր շրթների շուրջը։
― Ասա՛, ամենաչքնա՛ղ Լիլիթս, ի՞նչ է այս զգացումը, որ երբ մոտդ եմ լինում, դրախտը ավելի չքնաղ է դառնում և կյանքը ավելի անուշ. իսկ երբ հեռու եմ լինում քեզնից՝ դրախտը դառնում է տգեղ և ամայի, և կյանքը դառն ու ծանր։ Քնած թե արթուն՝ երազներս միայն քեզնո՛վ են լցված։ Դու ապրում ես սրտիս և աչքերիս մեջ։
Լիլիթ ծիծաղելով, սակայն ցուրտ ձայնով ասաց․
— Սե՛ր է, Ադա՜մ, սե՛ր է դրա անունը։
— Սե՞ր… ո՞րտեղից գիտես դու․․․
― Ես վաղո՛ւց գիտեմ, Ադամ։
― Սեր․ նվիրական և ահավոր անուն։ Սեր, այո՛, աստված էլ նույնն ասաց՝ սիրեցեք իրար։ Եվ ես սիրում եմ քեզ, Լիլի՛թ, հազար-հազար սիրելի Լիլիթ․ ես քեզ սիրում եմ։
Եվ ինչպե՞ս կարող եմ քեզ չսիրել՝ դու չքնաղ ես, հրաշագեղ, հրաշագեղ, բյո՛ւր անգամ հրաշագեղ։
Եվ գիտեմ հիմա, որ սե՛րն է բոլոր իրերի հոգին․ սերն է, որ թոչունների բերանը հովերի ու աղբյուրների անուշ մրմունջն է դրել։ Սիրուցն է, որ քո անցած շավիղներից մեխակի և խնկածաղիկների բուրմունքն եմ առնում։
Եվ գիտե՛ս, Լիլիթ, փոթորկով բռնկված ծովը, որ լեռնաչափ ալիքներով ծեծում է երկրի ժայռերը, ավելի թույլ է ու թալուկ, քան իմ սերը, որ անզուսպ ուզում է ոտներիդ տակ ծունկի գալ և լռության մեջ հատնել։
Ուզում եմ քեզ օծել համբույրներովս, և հոգվույս համբույրների մեջ դալկանամ ու չքանամ։ Ա՛խ, այնպե՛ս, այնպե՛ս սիրում եմ քո հոնքերը, նազելի՛, ցանկալի՛ Լիլիթ։
Քո հոնքերը ծիածանի պես կամար են․ ծիածանի պես կամար են կապել քո հոնքերը աչքերիդ երկնքի վրա։
Քո աչքերի երկնքի մեջ ծիր-կաթիններ եմ տեսնում, ուր հազար-հազար արևներ են հրդեհում։
Հազար-հազար արևներով բոցավառ աչքերդ կիզում են հոգիս․ հոգիս կիզում են։ Թող աչքերիդ մեջ նայելով մոռանամ ինձ․ մոռանամ դրախտն ամբողջ՝ աչքերիդ մեջ նայելով։
Եվ համբուրեց Լիլիթի աչքերը, և համբուրեց հոնքերն ու թարթիչները։
Լիլիթ անտարբեր էր Ադամի գուրգուրանքի հանդեպ։ Լիլիթ մտազբաղ էր։
― Ադա՛մ, ի՞նչ կա դրախտից այն կողմը։
