* * *
Թե կամիս տեսնել արարչապետի
հրաշագեղ գործը ու ճարտարություն, —
յեկ հայոց աշխարհ, առաջին որի
նա կառաջարկե քեզ գեղեցկություն։
Ինչ ակնահաճո տեսարաններով
առատաբաշխած են դաշտավայրեր,
ինչ վոսկենկար բուսականներով
խնկահոտում են այստեղ հովիտներ։
Կախված ե գոհարն—վողկույզ խաղողիդ
ծորում ե հյութը սաթի շիթերով,
և սիրուն թռչնակ մի գաղտագողի
հյուսում ե բունը այստեղ մեծ հոգսով։
Փայլում ե դեղին կարմրագեղ ծիրան,
քողարկված կանաչ թփերի հովով.
լցված ե այստեղ ներդաշնակության,
նոր այր ավետող կաքավի յերգով։
Վառվում ե չքնաղ, վոսկեփայլ նուռը,
վորի նեկտարով արձակվում ե լայն
թաթար խաների դրախտի դուռը,
յերբ անուշ բուրմամբ ծխվում ե կալիան:
Հոյակապ աշխարհ այստեղ վառ սալոր,
այնտեղ սերկևիլ խոնարհած յերկիր,
տերևի տակից ժպտում ե խնձոր,
մի թուշը վոսկի, մյուսը կարմիր:
Յես յերգ եմ յերգում, գոհ ե իմ հոգին.
մեղմ խոխոջում են անհոգ առուներ.
ինձ նկարում և նոցա ապակին
վառ այգեստանի քաջառողջ բերքեր։
Հեռու յե մահը, յես կյանք եմ շնչում.
շարժվում են վարդեր կանաչ վոստերով,
և հոտ են բուրում, և խունկ են ծխում,
չքնաղ տեսարան ինձ ընծայելով։
Թե Յեվրոպայի բոլոր մեծագնի
պատրաստած յուղերն և ոծանելիք,
և անույշ ջրերն այն ախորժելի,
թափեյիք այստեղ, այս չնաշխարհիկ
վարդերի վերա, — ով յես չեմ ստում,
վոր սողա ամբրոս, սոցա վառ վոգին
հետք թողելու չեր մի ակնթարթում.
ինքը բուրվելով կմտներ ձեր հոգին։
Վորպես մի աղջիկ նորաբույս կյանքով,
կգրավեր նա ձեզ անույշ հոսանքով.
