տուր ուրիշի, ում կամիս.
քեզ մի անգամ ասել եմ,
հիշիր, յեթե միտք ունիս։
Կյանքիս գարունն ե անցել,
ինձ ուշացած ե քնար,
ոտար աշխարհ պանդխտել
ինձ մնում ե վշտահար։
Բայց դու, վոր քեզ, մարդ տկար,
աստված գանչեց ու խնկեց,
մի կարծեր, թե միջաբեկ
պիտ պաղատիմ դեպի քեղ։
Տես կընդունիմ կամակար,
թե բաղդ անգութ, վոխերիմ
մատռվակե թույն, լեղի
յուր սափորից ինձ բաժին։
Բայց վոչ յերբեք պիտ սողամ
վոտքիդ տակում, ինչպես շատ
մարգիկ, վոր չեն իմանում,
թե եյակներ են ազատ։