տեղեկություն չուներ և չգիտեր, թե վորտեղ մնացին կամ ինչ շինեցին։ Միայն այն որը մի պայմանյալ որ եր, վոր նրանք ամեն կողմից պետք ե հավաքվեյին «քանդված մատուռի» մոտակայքում, և ինքն այնտեղ գնալով, պետք ե տեսնվեր իր ընկերների հետ։ Բայց գերեվար քարավանի անակնկալ հանդիպումը նրան ստիպեց ուղարկել իր հավատարիմ Մստոյին նրանց կանչելու Սախկալ-Թութան կիրճի մոտ, վորտեղ գուցե կարողանային ազատել թշվառ գերիներին։
Մստոյի ձեռնարկությունը անպտուղ չմնաց. նշանակած ժամում
Սարհատի ամբողջ խումբը պատրաստ եր Սախկալ-Թութանի
մոտ։ Ինքը նույնպես հասավ այնտեղ։ Տեսնելով իր ընկերներին,
նա համբուրվեցավ բոլորի հետ, ասելով.
— Ուրախ եմ, վոր ամենիդ մարմնով առողջ եմ դանում, թեև
համոզված եմ, վոր սրտով ձեզանից ամեն մեկը վիրավորված ե,
վշտացած ե, տեսնելով այնքան ավերածներ և կոտորածներ, վոր
գործել ե բարբարոս ձեռքը։ Բայց այսոր մի գեղեցիկ դեպք առիթ
կտա ձեզ գործ դնել ձեր քաջությունը, և դրա համար ել կանչեցի
ձեզ։ Մենք 14 հոգով գործ պետք ե ունենանք ավելի քան հիսուն
հոգի վայրենի հարտոշիների հետ։
— Մստոն բոլորը պատմել ե մեզ , պատասխանեց քահանան,
վորին այժմ կոչում եյին Դալի—Բաբա[1]։ — Այս խաչով (նա ցույց
տվեց իր սուրը) հարտոշիների գլխին մի լավ «պահպանիչ»
կկարդամ։
— Դեպքը, իրավ, գեղեցիկ ե, այս կիրճի մեջ մի զվարճալի
խաղ կունենանք հարտոշիների հետ, ասաց վոգևորված վարժապետը,
վորին այժմ կոչում եյին Քիթալ—Դալիսի[2]:
— Հարտոշիների հետ լավ ե գործ ունենալ նեղ ծակերում.
այդ անիծվածները իրանց բերաններից ել են կրակ փչում, ասաց
սասունցի Հարոն, վորին կոչում եյին Սասուն-Այըսը, այսինքն՝
Սասանի արջ:
— Այդ դատարկախոսություններով ժամանակ ենք կորցնում,
հարտոշիները հեշտ ուտելու պատառ չեն... նկատեց զեյթունցի
Ներսոնք, վորին կոչում եյին Զեյթուն—Քայասը, այսինքն՝ Զեյթունի
ժայռ։
— Իրավ, ժամանակը թանգ ե մեզ, խոսեց Սարհատը.— մտածենք
գործի վրա։ Հարտոշիները ձեզ հայտնի յեն իրանց քաջու—
