Էջ:Literature, Harutyun Surkhatian.djvu/279

Այս էջը սրբագրված է

— Լավ են սարքված նրա սենյակները։


— Շատ լավ են սարքված. ամեն պատրաստություններ ունի նա. մահճակալ, անկողին, աթոռներ, գրասեղան և զանազան կարասիք։ Պատերը զարդարած են պատկերներով. պատուհանները լի յեն գրքերով։ Բայց մահճակալ ունի, նրա վրա չի պառկում. մահիճ ունի, գործ չե ածում: Պառկում ե մերկ հատակի վրա, առանց անկողնի: Զարմանալին այն ե, վոր շատ անգամ կողքերի տակին մանր խիճեր ե ածում, վոր ավելի ցավեցնե։ Յերբ հարցնում ե, վարժապետ, ինչու յես մարմինդ տանջում, նա քեզ պատասխանում ե. — «Յես այդ տանջանքով մարմինս ամրացնում եմ. դիցուք թե, այնպես պատահի, վոր ստիպված լինեմ մի քանի գիշեր սարերի մեջ մնալ. այնտեղ ով կտա ինձ մահիճ ու մահճակալ. պետք ե նախապես սովորել առանց անկողնի, մերկ քարերի վրա պառկելը»։


— Ապա ինչու համար ե պատրաստել իր մահիճն ու մահճակալը քանի վոր գործ չի ածում։


— Հյուրերի համար։


— Հյուրեր ունենո՞ւմ ե։


— Յերրեմե բոլորովին անծանոթ մարդիկ հայտնվում են նրա մոտ, մի որ, յերկու որ մնում են և դարձյալ անհայտանում, են: Դուք մահճակալի վրա ինչու յեք զարմանում, վորդի, — խոսքը փախեց տեր հայրը, — իր սենյակներում գեղեցիկ վառարաններ ունի, բայց յերբեք կրակի յերես չեն տեսնում։ Դուք չգիտեք, մեր կողմերում ձմեռը վորքան սաստիկ ե լինում. մարդու թուքը բերանի մեջ սառչում ե։ Բայց նա իր անվառ սենյակի լուսամուտները բաց թողած, այնպես ե քնում։ Շատ անգամ մի քանի որով քաղցած ե մնում, վոչ ուտում ե և վոչ խմում, միայն ծխում ե։ Բայց յերբեք իր ուժերը չե կորցնում։ Իսկ յերբ սկսում ե ուտել, հինգ մարդու չափ ուտում ե։ Նա հում միս ել ե ուտում, և վոչխարի արյունը այնպես ե խմում, ինչպես վոչխարի կաթը։ Սկզբում այդ բաները գյուղացիների աչքում խիստ ոտարոտի եյին թվում, բայց հետո ընտելացան: Միս, ասում ե նա, ա մեն տեղ կարող եմ գտնել, կամ մի թռչուն կվորսամ, կամ մի վայրենի վոչխար կգնդակահարեմ, բայց յեփելու համար կրակ ամեն տեղ դժվար ե գտնել, այդ պատճառով պետք ե սովորել առանց յեփելու ևս ուտել միսը։


— Բայց ի՞նչու նա որերով քաղցած ե մնում։


— Առաջ յես այնպես եյի կարծում, վոր հոգու համար ե անում մեր հին ճգնավորների նման ծոմ ե պահում։ Մի անգամ հարցրի,