Այլ եր վիճակը մի այլ պովետին,
անհաշտ թշնամի կարծած ամենին,
վորին սկսած փաքրից մինչև մեծ՝
մարդկության ցեղի անվանեցին ցեց։
Դառն եր վիճակը, դառն եր կոչումը
այդ տարաբախտին. դրսում՝ վոչ տունը
ուներ նա հանգիստ. ծննդյան որից
սիրո մի նշան չի տեսավ միջից։
Լեզուն—մահաթույն ասացին մարդիկ,
ճարտար խոսվածքը — չարության գործիք,
և այն հանճարը, վոր նորա բաժին
տվավ ի վերուստ,— մարդիկ ջանք արին
թաղել ցեխի մեջ իրանց վատ կենաց,
վորի մեջ ինքյանք եյին թաթախված։
Բայց նա միշտ հպարտ՝ մնաց հաստատուն:
Հանճարն եր նորա միակ ձեռնածուն,
անդողդոջ վոտքով անցավ այս աշխարհ
հոգին անվրդով, ճակատը պայծառ.
և մինչև վերջին րոպեն իր կենաց
սրտից չի հանեց հառաչանք, վեչ լաց։
Բայց յերբոր նորա անշնչցած մարմին
Զազրելի սողնոց յեղավ լոկ բաժին,
և յերբ շատ դարեր գնացին, անցան,—
