Արի, իմ սոխակ, թող պարտեզ, մերին
տաղերով քուն բեր ազիս աչերին.
բայց նա լալիս ե. դու, սոխակ, մի գալ,
իմ վորդին չուզե տիրացու, դառնալ։
Յեկ, աբեղաձագ, թող արտ ու արոտ,
որորե տղիս, քնի յե կարոտ.
բայց նա լալիս ե. դու, ձագուկ, մի գալ,
իմ վորդին չուզե աբեղա դառնալ։
Թող դու, տատրակիկ, քու ձագն ու բունը,
վուվույով տղիս բեր անուշ քունը.
բայց նա լալիս ե. տատրակիկ, մի գալ,
իմ վորդին չուզե սգավոր դառնալ։
Կաչաղակ ճարպիկ, գող, արծաթասեր,
շահի զրուցով վորդուս քունը բեր.
բայց նա լալիս ե. կաչաղակ, մի գալ,
իմ վորդին չուզե սովդաքար դառնալ։
Թող վորսդ, արի, քաջասիրտ բազե,
քու յերգը գուցե իմ վորդին կուզեր,
բաղեն վոր յեկավ՝ վորդիս լռեցավ,
ռազմի յերգերի ձայնով քնեցավ։
