Մտերիմ գամփռերը կրծում են կապանք,
կրծում են անդադար կապանքն արքայի...
Արտավազդ, վերջ չունի հոգուդ տառապանք,
և դեռ շատ հեռու յե վախճանն աշխարհի։
Յեվ անզոր չարության քո կուռ հարվածներ
դեռ պիտի փշրվին մեր մուրճի տակին
մենք սպասում ենք դեռ ես գեղեցիկ որեր,
դեռ հաշտ ե յերկինքը մեղսոտ աշխարհին։
Բայց յեթե քարացած մենք չենք լսելու
նոր կյանքի կոչն հուժկու, և վերածնության
սրբարար ավազան մեզ չե փրկելու,
Արտավազդ, փշրվի թող մեր կուռ կռան։
Մենք ել չենք զարկելու յերկաթի սալին,
թող կրծեն գամփռերդ վոտքիդ շղթաներ,
արձակվին բազուկներդ, և դու աշխարհին
դուրս արի բերելու կոտորած, ավեր...
Բայց վոչ. հավատում ենք դեռ մենք փրկու
մեզ մի նոր յերկնքից նոր լույս կբացվի,
և տեսնում ենք ահա արդեն ծիածան
մենք ազատ, լուսավոր մի նոր վիճակի...
Զարկեցեք, դարբիններ, կռանը սալին,
զարկեցեք կռանը—շղթայքն ամրանան,
անիծյալ արքայի կապանքն ամրանան.
զարկեցեք, դարբիններ, կռանը սալին։
Յերկնեց յերկին և յերկիր,
յերկնեց և ծով ծիրանի,
և յեղեգնիկը կարմիր
յերկնեց ծովում ծիրանի։
Ծուխ ե դուրս գալիս յեղեգան փողից,
բոց ե դուրս գալիս յեղեգան փողից.
բոց ե պատել կարմիր յեղեգնիկ,
բոց ե դարձել և ծով ծիրանի.
կարմիր բոցիցն ահա մի մանկիկ,
Վահագն ահա՝ մանուկ գեղանի։
Բոց մորուքով,
հուր շրթունքով.
հուրհերը գլխին՝ հրեղեն պսակ
և աչերն են զույգ արեգակ։
