— Դու դերվի՞շ ես, հարցրի:
Գլխովը բացասական նշան արավ և վերարկուն լայն բաց արավ:
Լիովին մերկ եր: Կրակարանը աշխատեց դնել վոտների արանքում:
Կկզել եր: Հաջողվեց վերջապես, տեղավորվեց, ծածկեց ներսում
կրակարանը քղանցքներով և կիսախուփ աչքերը նորից ինձ վրա։
սևեռեց։
— Աֆիոն ես ծխում կարծեմ, — ասացի յես։
Գլխովն այս անգամ դրական նշան արավ։ Յեվ զննում եր
ինձ. վոչինչ չեր խնդրում:
Միքանի րոպե լուռ նայելուց հետո հանկարծ ասաց խուլ,
անդնդային ձայնով.
— Զեր յերկրներումն ել աֆիոն ծխում են։
— Վոչ... դա թույն ե։ Մեզնում մարդիկ չեն սիրում իրենք-իրենց թունավորել։
Ժպտեց և ասեց•
— Ուրեմն ձեր յերկրում մարդիկ ցավեր չունի՞ն։
— Ինչո՞ւ չե։ Բայց մի՞թե հարկավոր ե աֆիոն ծխել, յերբ
մարդ ցավեր ունի։
— Դու սկի ծխե՞լ ես աֆիոն։
— Ո, վոչ...
— Ուրեմն չես կարող հասկանալ։ Բայց գուցե լսել ես, վոր
ծխողը փոխադրվում ե յծրազի մի յերջանիկ աշխարհ, ուր ցնդում
են նրա բոլոր վշտերը, ուր նա ազատ ե թշվառությունից, տանջանքից...
Այդ չգիտե՞ս դու...
— Այդպիսո՞վ ուրեմն դուք ձեզ մխիթարում եք։
— Վոչ թե մխիթարում ենք, այլ աշխատում ենք մոռանալ...
Մոռանալ ... Քի՞չ բան կա մոռանալու...
Այդ միջոցին մի աղմուկ բարձրացավ փողոցում։ Հեռվից նախ
յերևացին դեպի մեզ արշավող վեց պարսիկ ձիավորներ , յերկու
կարգ շարված. նրանց յերտևից սլանում եր չորս ձի լծած մի բաց
կառք, վորի մեջ փքված բազմել եր մի պարսիկ ազնվական , հագած
թիրմայի թանգագին շալից մուշտակ։
Մի խումբ աղքատներ ցնցոտիներով, կանայք կիսամերկ, մանուկներ
ցեխաթաթախ սրթսրթալով, ատամները կափկափելով, վազում
կառքի յծրկու կողմից ձեռքերը պարզած, աղաչավոր ձայներով։
— Աղա ջան, մի դրամ...
-Տեր իշխան, մի սև փող...
Ժողովուրդը ճանապարհ եր տվել։ Կառքը սլանում եր.ցնցոտիներով
տասնավոր մուրացիկներ ճըղփացնելով ցեխն ու ջուրը,
