— Թոզ, կանչում են ինձ... մերս կիմանա...»
— Չե, Անուշ, քիչ ել, մի քիչ ել մնա...
— Չե, թող յես գնամ... ախ, ինչ խենթ եմ յես...
Դու ինձ չես սիրում, չես սիրում ինձ պես,
հենց յես եմ մենակ լալիս ու տանջվում,
դու սարի լանջին խաղեր ես կանչում...
Վաղուց, վաղուց ես դու ինձ մոռացել...
Տես յերբ եմ յեկել եստեղ քարացել
ու մնում եմ քեզ, մնում, անիրավ...
ենքան մնացի, աչքս ջուր դառավ.
ինձ չես լսում,
չես ափսոսում,
ել չես ասում.
ինչ կըլնեմ յես...
Յես կվառվեմ,
հուր կդառնամ,
յես կհալվեմ,
ջուր կդառնամ,
յես չգիտեմ՝
ինչ կդառնամ,
թե վոր մին ել
եսպես մնամ...
Ասում են՝ ուռին
աղջիկ եր ինձ պես,
մնում եր յարին,
ու չեկավ նա տես։
Խեղճը դողալով
անհույս կռացավ,
դարդից չորացավ,
ուռենի դարձավ։