Անո՜ւշ, այ աղջի, Անո՜ւշ, տուն արի...»
կանչում ե մերը, հառաչում, կանչում։
— Գալիս եմ, գալիս, գալիս եմ, նանի...»
ձորից ձենն ե ղողանջում։
Ու մաղերն անկարգ տված թիկունքով
ու ցրված շիկնած այտերի վրան,
դուրս յեկավ թեթև ամպերի տակից
Անուշը՝ փախած յեղնիկի նման։
Նա կուժը դատարկ յետ բերավ կրկին,
իսկ ուսին տարած ուսաշոր չկա,
թողել ե են ել ջրի յեզերքին...
Ախ՜ անհոգություն ջահել աղջկա...
— Նանի, վախեցի, գանգատվում ե նա
և ուզում ե լալ չի կարողանում.
— Նանի՜, ներքևում յես մարդիկ տեսա,
կարծեցի՝ թուրքեր եյին լողանում...»
Անիծում և ծեր մերը բարկացած
իրեն մոռացկոտ, մախկոտ Անուշին,
ու անեծք տալով իջնում ե նա ցած՝
դատարկ յետ բերած հին կուժը, ուսին։
