-Աղջի´, Վարդիշաղ, թե հոգիդ սիրես,
Մի գարիդ գըցի´ր, տես ի՞նչ ե ասում.
Աչքըս խավարի, տեսիլ դառնամ ես,-
Տեսիլք եմ տեսել գիշերս երազում:
Մի մութ ձորի մեջ, մի նեղ ձորի մեջ,
Անբախտ Սարոյի ոչխարը կանգնած,
Լեզու եր առել ու խաղ եր կանչում,
Ու խաղ եր կանչում ձեն ձենի տըված...
Մի գարիդ գըցիր, թե որդով խընդաս,
Ես երազն իսկի ես լավ չեմ փորձել.
Ողորմած աստված, քու դուռը բանաս,
Քու ոտի հողն ենք-դու ես ըստեղծել...
Անբան գառները մութ ձորի միջին
Խաղ եին կանչում ու ձենով լալիս,
Սարոյի նանն ել նըրանց առաջին
Աղլուխ եր առել ու պար եր գալիս...
-Աղջի´, Մանիշակ, վատ բան ես տեսել,
Գարիս ել ահա, եդպես դուրս եկավ.
Ես չարն, ես բարին... Սարոն ե ես ել...
Տե´ս, ահա, Սարոն սև ճամփեն ընկավ...
Աստված խընայի ջահել-ջիվանին,
Աստված խնայի իր անբախտ նանին...