«Հա,վորդի,գնա նրանց ել մխիթարիր, — ասեց ուրախ ձայնով ծերը. — հաց ել տար, միս ել տար... »:
Վահանը իր բերածից միքանի կտոր հաց ու միս կոլոլեց գրպանը
կոխեց, հրացանը ուսը գցեց ու դուրս յեկավ: Մայրը տան շեմքում
կանգնած՝ հրճվանքով ու աղատով նայում եր վորդու քամակից, ու
յերբ նա աչքիցն ընկավ՝ հծծաց գորովով. «Հասակի՜դ մատաղ, վորդի»,
և ուրախ ուրախ տուն մտնելով նստեց իր ծերուկի կշտին, ձեռքը
նրա ծնկանը դնելով։
Վահանը գնում եր Մակի-ապոր տունը։ Զուռնի ձայնը նրա
ականջին հասավ ու հանեց նրան խոր մտածմունքի միջից: Նա
քայլերը ուղղեց գեպի գյուղամեջը ու դուրս յեկավ կրպակի կուշտը։
Կրպակում հնչում եր զուռնեն, արագ արագ հուռռայի վորոտմունք
եր լսվում, իսկ դուրսը սոված ամբոխը «հաց» եր աղաղակում
և ուշունցներ տալիս։
— Ի՞նչ կա, հարցրեց Վահանը մոտենալով։
«Կույր ես«, — լանթ տվեց ամբոխից մինը, բայց աստղալուսում
տեսնելով Վահանի հսկայական անձնիքը, կրծքի պսպղուն շքանշանները
ու ձեռքի հրացանը մի տեսակ ցնցվեց ու ակնածելով հետ
քաշվեց:
— Վախիլ միք, յես եմ, Վահագն եմ, Թանան-ապոր վորդին,
ձեր համշիրակ Վահանը։
«Վահանը», — հարցրին շատերը գարմացած, չհավատալով իրանց
տեսածին ու լսածին:
— Հա, Վահանը, վորին մեռած եյին կարծում, բայց հիմիկ
տեսնում եք, վոր վողջ և առողջ եմ։ Այս ինչ բանի յեք։
«Այն հարուստներն են, ուտում են խմում, մենք ել սովածներն
ենք, քամի յենք կուլ տալիս...»։
— Լափում են լակում, — մռնչաց Վահանը. — տեսնենք ովքեր են
այդ գռլափները։
Ասեց, խրոխտաբար առաջացավ ու հրացանի ափառով ուժգնակի
բաղխեց կրպակի դուռը։ Ներսից պատասխանը չթսվեց —
նրանք զբաղված եյին կերուխումով, հոբռում եյին ու ժվժվում:
Վահանը ավելի թափով բաղխեց դուռը, «բացեք» ձայն տալով ու
նրան կրնկակոխ սովածների ամբոխը կրկնեց թևակոխած. «Բացեք,
բացեք...»։
— Կորեք, սոված շներ,— խոսետ եք ինձ, լսվեց Թյունու ահեղ
ձայնը. — կորեք, թե չե կգամ նստիմ ձեր վային...
«Տեսնենք ով ե ում վային նստում, — գոչեց Վահանը վառված
ու փրփրած, ապա միքիչ հետ քաշվելով այնպես թափով և ուժգնակի
լնգեց դուռը, վոր նա ծղնիներից կրնկահան պոկված շառա-
