Այս էջը հաստատված է
ԳԱՆԳԱՏ
Ցավի բաժակն մինչև մրուր քամեցի,
Արյունելով շրթունքներըս կանացի,
Խոցոտելով ի՛նչ որ բարի կար մեջըս,
Ինչպես սիրտիս զգացումն ալ խոցեցի:
Աչքերուս մեջ արցունքներըս ցամքեցան,
Ինքըս իմ մեջ տառապեցա ես անձայն.
Եվ բառերով օրորվեցա, մինչև որ
Հույսի բոլոր աղբյուրներըս ցամքեցան:
Ու արյունըս կաթիլ-կաթիլ թափեցավ,
Հոգվույս ցավին հետ միացավ մարմնի ցավ,
Խավարը և լռությունը հավիտյան
Սպառնացին պարուրել զիս շտապավ:
Տառապանքը ինծի բաժին ըրիր, Տե՜ր,
Եվ հնազանդ ես կրեցի անստվեր,
Ինչ ծանր բեռ, որ ուսերուս բեռցուցիր,
Կյանքը ծա՜նր է, ուժս է համակ սպառեր:
