Էջ:Lusnyak.djvu/20

ՉԵ՜Ն ԳԱՐ...
Շուքին մեջ նստած, լայն դաշտին դիմաց,
Կը նայիմ ճամփան ծառերով գոցված,
Ճամփան խորդուբորդ, փոշոտ ու երկայն,
Ուրկե մեր կողմը կուգացվի սակայն.
Ու ես տխրունի կը նայիմ երկար,
Կը նայիմ ընդմիշտ և սակայն չե՜ն գար։
Առտու է աղվոր, ցողոտ, լուսարփի,
Երկինքեն դեղին շող մը կը թափի,
Զարթոնքի ճիչեր կուգան հեռուեն,
Ու հիվանդ հոգիս հույսեր կօրորեն.
Նայվածքըս հեռուն, դաշտին մեջ երկար,
Ի զու՜ր հուզմունքով կը նայիմ... չե՜ն գար:
Կեսօր է խաղաղ. արտին մեջ, հունա՛,
Ցորեններուն մոտ կալը կը դառնա,
Մշակը կ՛երգե գոհունակ սրտով,
Երկինք կը ժպտի ոսկի ցանելով.
Մինչ ես տխրությամբ դիտեմ անդադար
Փոշեպատ ճամփան, ի՜նչ օգուտ, չե՜ն գար:
Իրիկվան մոտիկ, մինչ վերջալույսին,
Արյունոտ, կարմիր շողեր կը թափին,
Մինչ սյուքը մեղմվի իր շունչովը թաց
Գգվե մազերըս ու ճակատս տրտմած.
Ես ա՜լ հոգնաբեկ իզո՜ւր ընդերկար
Կը նայիմ ճամփան ու կ՛ըսեմ-չե՜ն գար...
29