կ'երթան վայրահակ: Երբ աշունին ամպերն ի վար անձրևն համրաբար, Կաթիլ-կաթիլ կը թոթափի դժգույն, անարփի, Արցունքներն են անոնք անհուն մեռած կույսերուն, Որոնք իրենց մութ լքումին ցավը կը հեղու՜ն...
