Բարձը և չայն հասակալ.
Որ զամենայն ժամանակս կենաց իւրոց պատերազմեալ,
Եվ առներ մարաիցն յաղթութիւն,
Մեծ անուն պարծանաց քաջութեան անձին ստանայր,
Ել զհոյակապ շքեղութիւն յաղթութեան
Ընդ ամենայն աշխարհ կացուցանէր
ՀարկանԷր ի հարուաս զթշնամիսն,
Եվ խնրէր ղքէնս վիրուց իւրոց հայրենեացն,
Առնոյր աւար բազում ի կողմանցն Ասորւոց,
Եվ թափէր կապուտ սաստիկ անհնարին ի նսցանէն,
Արկանէր ի սուր զզօրս Պարսից,
Եւ թափկր կողոպուա անհնարին ի նսցանէն,
Լինէր առաջնորդ առն և ձիոյ զօրացն Յունաց,
Եև մատնէր նոցա ջրանակս նսցա,
Հանէր զղօրս հոնաց սասաիկ յոյժ,
դերէր զկողմանս Պարսից։
Այսւտեղ վերջանում է վեպի առաջին մասը,։ Հայրն ընկավ, բայց որդին հաղթեց և վրեժն առավ։ Հերոսական պատերազմը վճռվեց հօգուտ Արշակունի տոհմին։
2․ Կոտակի և Վաչեի ճյուղը նախորդի հետ կապվում է միայն հոր և որդու հաջորդությամբ, Խոսրով Կոտակի օրով պարսիկները երեք անգամ հարձակվում են Հայաստանի վրա և ամեն անգամ սոսկալի պարտություն կրում։ Հայերը կոտորում են բոլորին։
Եվ տեսին զորսն Պարսից,
Զի ոչ գոյր թիլ բազմութեանն,
Զի էին իբրև զաստեղս երկնից,
Եւ իրրե ղաւաղ առ ափն ծովու,
Զի եկեալ կին անթիւ փղոք և անչափ զորոք։
Եվ սոքա հասին անկան ի վերայ բանակին․․․
Հարին, սատակեցին, կոտորեցին,
Եվ ոչ թողին ի նոցանէ և ոչ մի։
Եվ թափէին աւտը բազում, զփիզան,
Եվ զամենայն քյժ զորութեան նոցա։
Բուզ Գ․ Տ
Թագավորը Վաչեի ձեոով տնկել է տալիս Խասրովակերտի անտառը, կոտորեր է տալիս միմյանց հետ պատերազմող և երկիրը խռովող նախարարներին։ Պարսիկրները չեն դադարում Հայոց թագավորի դեմ պատերազմելուց։ Հայոց արքայի զորքն էլ միշտ դիմադրում է նրանց հենց սահմանի վրա։
Եվ հանապազ կային ի քաջութեան,
Ւ մարտ պատերազմի ի սահմանս Պարսից․
