- Եւ ազգին Մամիկոնեան տոհմին
- Տանուտեր նահապետ կացոյց թագաւորն՝
- Վաչէ անուն ի նմին տոհմէ:
Բայց երբ Վաչեի եղբայր Մանուելը գերությունից վերադառնում է, նահապետ դառնում է նա:
- Քանզի նա էր երէց յազգին . . .
- Եւ Վաչէն լինէր երկրորդ։
Մանուելն «առանց հրամանի թագաւորին Վարազդատայ յինքն յափշտակեաց զզորավարութեանն զսպարապետութիւնն. զի այն ինչ որ իւրոց նախնեացն ի բնէն կալեալ էր ի սկզբանէ, զոր արքայն Վարազդատ շնորհ աոնէր իւրում դայեկին Բատայ»:
Ազնվական աոհմնրի նշանավորությունը, «մեծազգեաց» լինելը, ամենակարևոր բանն էր համարվում: Գահն ու բարձը կապված էր դրա հետ։ Թագավորի հետ սեղանի նստելիս՝ «նահապետք մեծազգեացք» ավելի բարձր էին նստում: Դրանց պատիվն ավելի մեծ էր: Այդ պատճառով վեպի մեջ շեշտվում է գահի աստիճանը։ Դրաստամատի համար ասվում է.
- Եւ բարձ նորա ի վեր քան զամենայն նախարարացն:
Իսկ Աղձնիքի բդեշխի համար ասվում է.
- Որ էր մի ի չորից, գահերէց,
- Բարձերէց տաճարին արքունի:
Պատվի գաղափարն այո ֆեոդալական շրջանում կապված էր տոհմի հնության, նշանավոր ծագման հետ: Մանուել Մամիկոնյանն ասում է Արշակունի Վարազդատ թագավորին.
- Նա մեք չեմք իսկ լեալ ձեր ծառայք,
- Այլ ընկերք ձեր և ի վերոյ քան զձեզ.
- Զի մեր նախնիքն լեալ էին
- Թագաւորք աշխարհին Ճենաց:
Արջակունի հայ թագավորն իրեն բարձր էր դասում, քան Սասանյանները: Գերի Արշակ թագավորը Հայաստանից բերել տված հող ու ջրի վրա ասում է Շապուհին.
