Ապա հրաման տայր թագաւորն Շապուհ
Զկէս յատակին իւրոյ խորանին
Հարկանել է բերեալ հողոյն Հայոց։
Եւ զջուրն ցանել ի վեր այ նորա.
Եւ զկէսն ի նոյն հողն զիւրոյ բնակութեան երկրին թողուլ,
Եւ ետ ածել զԱրշակ արքայ Հայոց զառաջեւ իւրով,
Եւ զայլ մարդիկն ի բաց հրամայեաց կացուցանել,
Եւ զձեռանէ տոեալ՝ շրջէր ճեմնլով,
Եւ երթեեկս առեալ ընդ խորան, ասէ ցնա,
Յորժամ ի պարսիկ ի հողոյն ի վերայ ճեմէին՝
Թէ «Ընդէ՞ր եղեր իմ թշնամի, Արշակ արքայ Հայոց.
Զի ես որպէս զորդի սիրեցի զքեզ,
Եւ կամեցայ տալ քեղ ղդուստր իմ ի կնութիւն,
Եւ որդի ինձ առնել զքեզ.
Իսկ դու խոստացար ընդ իս,
Եւ քովք կամոց, աոանց իմոց կամաց,
Եղեր ընդ իս թշնամի.
Եւ այս լի երեսուն ամ է,
Զի պատերազմեցար ընդ իս»:
Ասէ Արշակ արքայ,
Զի ես եկի և կոտորեցի։
Եւ յաղթեցի թշնամեաց քոց.
Եւ ակն ունէի ի քէն պարգև կենաց,
Ու թշնամիք իմ հրապուրեցին զիս,
Եւ արկին երկիւղուկս ի քէն,
Եւ փախուցին ի քէն,
Եւ երդումն իմ, զոր երդուայ քեզ,
Յաոաջ ածին զիս, և եկի աւասիկ առաջի քո:
Զինչ և պէտք է քեզ, արա զիս.
Զինչ և կամ իցէ, սպան զիս,
Զի ես ծառայ քո առ քեզ
Կարի յանցաւոր եմ, մահապարարտ եմ»:
Իսկ Շապուհ արքայ առեալ զձեռանէ նորա,
Շրջէր ճեմելով, ի չքմեղս առեալ գնա,
Ածէր ի հայակողմն ի հողն հարեալ յատակն։
Իսկ իբրև յայն տեղի հասանէր,
Եւ զհայ զհողն կոխէր,
Մեծամեծս ըմբոստացեալ, հպարտացեալ՝
Այլ ձայն շրջեր, սկսանէր խոսել և ասել,
«Ի բաց կաց յինէն»
Ծառայ չարագործ, տիրասցեալ տերանցն քոց,
Այլ ոչ թողից (զ)քեզ և որդւոց քոց
210
