Ավերակե ավերակ,
Լուսնի լույսովը օծուն,
Հոգվույս ճամբան կը փնտրե.
Ա՜հ, սփոփա՛նքը իր երգին…
Խաղաղությո՜ւն…
Այս իրիկուն,
Աստղերն որքա՜ն են վճիտ,
Ինչպես շիթերն արցունքի՝
Որ կը թափին երբ մարդ կ’իյնա աղոթքի…
Խաղաղությո՜ւն։
Ու այս ձա՜յնը,
Բայց ծաղիկե զատ ո՛չ մեկ իր կա այստեղ.
Ահ, այս ձա՜յնը, այսպես խաղաղ ու տրտում
Անհո՞ւնն է.
Ձայն կը լսեմ, կարծես թե,
Լռության այս անրջահև երգին մեջ․․․
Խաղաղությո՜ւն։
ՆՈՐ ՀՅՈԻՂԱԿՍ
Ի՜նչ լուսակերտ և սպիտակ խրճիթ է այս,
Հստակ՝ ինչպես կույսի մ’հոգին,
Թշվառ՝ ինչպես ի՛մ հոգին.
Օ տրտմությունս ի՜նչ հեշտանքով պիտի ապրի
այս երգին տակ..․
Երբ սկսի քերթվածն հիվանդ երկնքին՝
Ի՜նչ մտասույզ ու վերացած անդորրանքով
Կրնամ երեսըս ձեոքերուս մեջ ծածկել
Ու արտասվել…
Երբ մարդ կուլա խաղաղության երդին տակ՝
Իր աչքերեն, արցունքի տեղ,
Հոգիին մութ վարդե՛րն են որ կը մաղվին…
Եվ այդ բույրո՜վ է որ միայն մարդ կրնա,
