Եկո՛ւր, խունկի պես դեղին քու մատներուդ գգվանքով,
Զանոնք փափուկ սահեցուր շուրջը վիզիս սա ծյուրած,
Ու մինչ հանձնեմ ես անոնց հոգիս՝ իր փակ մատուռով,
Դուն շշընջե՛ ականջիս զրույցըդ պարզ, անաստված։
Ա՛լ չեմ վախնար, չե՛մ վախնար կմախակերպ իրանեդ,
Ու մինչև իսկ կը հավատա՛մ թե աչքերուդ մեջ դեղին՝
Պիտի գտնեմ ավելի՜ սերն ու արցունքը Գութին,
Քան աստղերուն մեջ այդ ցուրտ՝ անխիղճ ու
նենգ Արարչին․․․
Մութ գիշերին խորությանը ապավինած,
Աստղերուն տակ,
Փոթորիկին հեծեծանքին ունկնդրելով,
Սըրտիս վերքը կը դարմանեմ
Ես կրկին․․․
Հոգիս անդորր է՝ հերոսի մ’հոգիին պես.
Աչքերուս մեջ, կամքիս կրակը լուռ ցասումով կը վառի։
Ինձ անծանոթ հեգնություն մը, այնպես վայրի,
Լուռ շրթներուս վրա թառած՝ կը ժպտի։
Ի՜նչ հոյակապ վեհություն այս, գիշերին մեջ,
Աստղերեն վար, նոճերեն վար, ճակատեն վար կը ծորի։
Հոգիս տակավ կը մթնե,
Բայց ինչպես լա՜վ է այսպես.
Ա՜հ, ինչու որ,
Այս վայրենի տրտմությունով է որ լոկ
Հոգիս կըրնա
Ասանկ հուզված գիշերներու խորհուրդին մեջ ընկղմիլ․․․
Փոթորիկին հեծեծա՜նքն այս․․․
Լեգեոններ կարծես թըշվառ ու գեղեցիկ հոգիներու,
Սա նոճերուն գիշերին մեջ ծնրադրած,
Ցավին պայծառ երգը կ’երգեն.
