— Այո, այո, դողալ մը սանկ․․․ (մեկուսի) կյանքիս մեջ դողացած չունիմ։
— Դողալեն վերջը տաքություն մը․․․
— Տաքություն մը։
— Տաքութենեն վերջը քրտինք մը․․․
— Քրտինք մը։
— Առտուները լեզվիդ վրա լեղիություն մը։
— Այո՛, լեզվիս վրա լեղիություն մը։
— Հասկցա, բան մը չէ, կանցնի, ինքզինքդ մսեցուցած ես։
— Ինծի ալ այնպես կուգա, որ ինքզինքս մսեցուցած եմ։
— Շատ բժիշկներ կան, որ այս հիվանդությունը չեն հասկնար, սխալ դեղեր կուտան, ուրիշ հիվանդություն կը հրավիրեն։
— Ուրախ եմ, որ դուք աղեկ հասկցաք, դեղ մը տվեք, որ շուտ մը անցնի։
Բժիշկը ծոցեն հանեց թերթակալը կամ տետրոնը[1]— երկուքեն որն որ ուզեք, կրնաք գործածել․ ազատ եք նաև ոչ մին գործածելու և ոչ մյուսն,— թուղթ մը քաշեց անոր մեջեն և մատիտով քանի մը բառ գծելեն ետքը թուղթին վրա՝ Աբիսողոմ աղային տվավ զայն՝ ըսելով․
— Ասիկա կարմիր ջուր մ՚ է․ ժամը մեկ անգամ կը խմեք անկից խահվեի գավաթով․ թեպետ և քիչ մը լեղի է, բայց ազդու է։
— Շատ աղեկ։
— Մոռցա հարցնելու, թե բնությունդ ի՞նչպես է։
— Բնությունս․․․ շիտակը, խարդախ մարդերեն չեմ ախորժիք․ ամենուն հետ աղեկ կը վարվիմ․․․
— Ամեն առտու, դուրս կելլա՞ք,— հարցուց բժիշկն՝ խոսքին ձևը փոխելու ստիպվելով։
— Հոս գալես ի վեր երկու առտու դուրս չկրցի ելնել։
— Իրա՞վ կըսեք։
— Սուտ խոսելու ի՞նչ պարտք ունիմ։
— Ուրեմն դեղ մ՚ ալ գրեմ։
Բժիշկը դեղագիր մ՚ ալ գրեց և Աբիսողոմ աղային տվավ։
— Նախ այս դեղը պիտի առնես,— ըսավ բժիշկն, որպեսզի վաղը առտու դուրս ելնես և վերջը մյուս ջուրը պիտի խմես։
— Եթե այս դեղեն խմեմ, վաղը առտու անպատճառ դուրս կրնա՞մ ելնել։
— Այո՛, անպատճառ։
— Այս ի՜նչ աղվոր դեղ է․․․ Հապա թե որ դարձյալ հյուրեր գան և զիս խոսքի բռնե՞ն։
- ↑ Բլոկնոտ, ծոցատետր
