— Թե վերջը ծեծկվուքի[1] ելեր եք․․․
— Անանկ բան մը բնավ եղած չէ։
— Թե դուք անոր գլխուն զարկեր եք․․․
— Սուտ է։
— Թե անիկա ալ ձեզի ապտակ մը տվեր է․․․
— Բոլորովին սուտ։
— Թե երրորդ մը մեջ մտեր է․․․
— Երկրորդ չկա, որ երրորդ ըլլա։
— Թե քու թևեդ քաշեր է․․․
— Սխալ։
— Թե անոր ալ ձեռքը բռներ է․․․
— Սուտ։
— Թե ասանկով զձեզ բաժներ է։
— Բնավ տեղ չկա։
— Թե դուք այս բաժանումեն գոհ չըլլալով՝ դատ բանալ ուզեր եք։
— Որչա՜փ սուտ։
— Թե վարպետ փաստաբան մը փնտրեր եք․․․
— Ամենն ալ սուտ։
— Թե զիս կանչել տալ ուզեր եք․․․
— Ամենևին։
— Որպեսզի ձեր դատը պաշտպանեմ․ և ես ալ ասոր համար եկա։
— Ատանկ բան մը չկա։
Այս խոսակցության միջոցին երկու երեք հոգի ևս կուգան՝ ամենն ալ Աբիսողոմ աղային կամ գիրք նվիրելու կամ լրագրի մը բաժանորդ գրելու դիտավորությամբ, և ամենը պատվական ճաշ մ՚ ալ կընեն իրենց առաջարկությունները ներկայացնելով։
Աբիսողոմ աղան հազար անեծք կարդալով ճաշարանն եկած ըլլալուն վրա՝ մանչուկը կը կանչե և հաշիվը կուզե։
Մանչուկն անմիջապես կը բերե հաշիվն, որու գումարն էր քառասուն ֆրանք, զոր տաճկերեն դրամի կը թարգմանեն և կըսեն Աբիսողոմ աղային հայրուր յոթանասուն և վեց դահեկան[2]։
— Հարյուր յոթանասուն և վեց դահեկա՜ն․․․ ես այնչափ բան չկերա։
— Այո՛, դուք չկերաք, բայց ձեզի եկող հյուրերն ալ կերան,— ըսավ փաստաբանն, որու կը վերաբերեր այս դատին պաշտպանությունը։
— Իրավ որ մեծ պզտիկություն եղավ, որ Աբիսողոմ աղան վճարե մեր ճաշը,— ըսավ մին։
