Էջ:Mikael Nalbandian, vol. 1.djvu/137

Եւ ձեռք քաջուսք սրտի կուսին պատահին։
Այլ խուն ի վեր ամբարձեալ անդր զաջ ի խանղ՝
Զնախանձոտ լուծանեմ կուռ զճարմանդ,
15 Եւ անդրանիկ ցոլք նշուլից արևուն
Ի ստեանց կուսին արտափայլին գոյն ի գոյն։
«Քանի՜ վսեմ զի՜ վայելուչ, մեծ ես, Տէր,
Սիրոյդ է շունչ որ զտիեզերս առլցեր.
Եւ ժպրհեսցի՞ ստգիւտ դնել ի գործ քոյ
20 Որդնն չնչին, բանիւ անդուռն բերանոյ»։
    Յորդան կարմիր ի շրթանց լարս կուսանին
Ժպիտ փայլի, յայտս գոհար վարդք վառին,
Հաւատարիմ մնայ սակայն լռութեան...
Ես ի՞մ անդէն,— եթե ոչ սուրբ բնութեան։

Ե

ՕՐՀՆԵԱ՜Լ ԼԻՑԻՍ, ՔՈ՜ՅՐ

Սիրտ քո օտա՛ր լիցի, ո՛վ կոյս,
Ընդ վայրայօն պչրանաց,
Որոց բախեն՝ բա՛ց զքո դուրս,
Մի մերժեսցի ոք ի բաց.
5 Եւ ընդ յարկաւ քո խորանին
Ասպնջական թէ գտցիս
Սիրատենչակ լքեալ հիգին,
Ցաւիտեան օրհնեա՜լ լիցիս։

Թէ ոյր չիցէ գլխոյն տեղի,
10 Եւ դու նմա զքո բարձս...
Թէ կորացեալ գլուխ գգուի...
Ձգեալ ի քէն գնոր կեանս,
Տաղաւարիդ Աբրահամեան
Ի Մամբրէի կաղնւոյն ցից
15 Օժտեսցէ միշտ Ամանորայն՝
Յաւիտեան որհնեա՜լ լիցիս։

Թէ սիրակէզ հէգ ծարաւոյ
Ընդ ծագ պտղան ջուր խնդրել
Նահապետին ի Յակոբու

137