Էջ:Mikael Nalbandian, vol. 1.djvu/142

35 Ի բոսոր պայծառ
Տաճարին ի մուտս,
Գայ որպէս փեսայ,
Նազի և ցնծայ.
Իսկ խարամանի՞ն.
— Ողբա՜յ ցաւագին։

Թ

ԱՅՍ է ՀԱՆԳԻՍՏ ԻՄ

Ո՞րպէս գգուէ բնութիւն զարև
Յետ անձրևաց, յետ բքոյն.
Ո՞րպէս զարթնու թօշնեալ տերև
Ի ցօղ զուարթ յետ տապոյն.
5 Ո՞րպէս լերինք, հովիտք, ծործորք
Մերկացեալ զձոյլ սառին,
Ընդ շունչ դարնան՝ ո՞րպէս և ձորք
Գեղեցկանան, դալարին։
Ո՞րպէս ըղձայ այր շինական
10 Բիւրաբեղուն լի հնձոց.
Կամ այգւոյն տէր՝ սիրտ ի բերան,
Ո՞րպէս խաղողոյն կթոց։
Ո՞րպես նաւորդ հողմակոծեալ
Անձկայ հողոյն հաստատուն.
15 Ո՞րպէս նմա շող փայլակեալ
Զոր հատանէ լուսատունն.^[1]
Ո՞րպէս ստրուկ թոպեալ ի գանս
Ո՞րպէս պասքի փրկութեան,
Կամ բռնութեանն զոհ ի կապանս՝
20 Կապարանին խորտակման։
Պատի՜ր սոքա են ուրուականք

142

1. Կամ առ ոչ գոլոյ ի լեզուիս, կամ առ մերոյ տգիտութեան՝ զայս բառ ունիմք յանգղիականէն—lighthouse լուսատուն: Խոստովանիմք, բառս այս տեսաւ ի կիր արկեալ սրպէս «լուսատու աշտարակ» անշուշտ, ստոյգ թարգմանութիւն ի գերմանականէս Licht-haus, բայց անգղիականին համառօտութիւն՝ մանաւանդ սիրելի մերոց է ախորժակաց։ Այլ ամենայն ոք զիւր կամս հաճեսցէ