135
Հնչեն երկինք յալելուս
Համակ ղօրութեանց երկնից։
Եւ հոտոտի Տէր ի խունկ,
Զոր արկանէր սերովբէն,
Բանին ականջք զգայունք
140
’նդ երկնից մաղթանս համօրէն,
Եւ աջն՝ հաւակ էութեանց,
Ի վայր յերկիր կարկառի,
Եւ բարեխօսք ի շրթանց
Զայս գէթ լսեն, թէ «տացի՛»
145
Սո՛ւրբ, սո՜ւրբ, սո՜ւրբ ես, Տէր, որ էն,
Լի՛ են երկինք փառօք քովք,
Նուագս յօրինէ սերովբէն,
Եւ մատուցեալ ունելեօք
Առնու զկայծակն բոցավառ
150
Ի սեղանոյն ծխելոյ,
Եւ ի յերկիր ի խոնարհ
Անգրէն լինի փոյթ ուղւոյ։
Ոչինչ գիտէ մերս Ադամ,
Զի ի քուն կայ տակաւին,
155
Թող զի թօթափել ական
Յառաջագրեալքս կատարին։
Տակաւ զնովաւ կենաց ծառ՝
Արկեալ ի զով զիւր ստուեր,
Շնչոյն դիւրէր տուր և առ՝
160
Եւ սերովբէն հասանէր։
Եւ առ Ադամ մատուցեալ
Նստի յահեկէ կուսէ
Եւ զարտաշեկն փայլակեալ
Ի նա մերձեցուցանէ․․․
165
Ծխի մարմնոյն փափուկ մորթ
Եւ ճենճերի սիրտ անփորձ,
Ծառանայ ծուխ ընդ ուղղորդ
Յերկինս ի վեր խառն ընդ բոց։
Որ զԱդամաւն կենդանեաց
170
Ընդ սոսկ տեսիլ կայծականն
Շրտուցեալ երամակաց
