Առնուն, ասեն, սիրոյ զմասն
Եւ զկծեալ զոյգ ի զոյգ
Ամոլք խուսեն խայտացեալ
175
Ի մենաւոր վայրս անքոյթ,
Առ ի՞նչ,— այդ չէ ասացեալ։
Յամբովկ հասեալ սերովբէն
Գործոյն զոր գայր կատարել.
«Հապա՛, փութա՛ հմտօրէն
180
Ի նաւալիւղն լինել,
Զի զսրտիդ առագաստ
Սիրոյն ելից մրրիկ,
Հուր, բոց տիեզերասաստ,
Ապրեսցի՞ քո մակուկիկ»։
185
Զայս սերովբէն ննջելոյն
Կշռէր այժմիկ Ադամայ,
Այլ նա տակաւ խոր ի քուն
Եւ ո՜չ լսէ, ո՜չ զգայ։
|
|
. . . . . . . the elements
So mix’d in him that Nature might stand up
And say to all the world .This was a man!"
Shakespeare, Jullus Caesar, Act V, Sc. 5.
Զի մի՜ լիցի յերկարել
Մեզ աստ ի բան չափածոյ,
Եւ զի՞ ընդ վայր դանդաչել,
Օ՜, ասասցուք ի կարճոյ
5
Մարդն, յետ որոյ զգաց սէր,
Գոչեաց եթէ մեռանիմ,
Զի ոչ գոյ ինձ ոք ընկեր,
Եւ Տէր արար նմա կին,
Իսկ թէ ո՞րպէս կամ զիա՞րդ.
10
Ո՞չ ուսուցանէ քեզ Գիր.
Թէ չիցէ քո լուեալ ցարդ՝
Հապա, կա՜լ և ընթերցի՜ր։
Այլ զի ի սէր գէթ վերին
|
|
152
