Զով ծառի տակ կույսն է նստած հառաչում,
Մինչ ցերեկը մութ գիշերն է հալածում.
Թռչունները իրենց զվարթ համերգով
Ողջունում են այգաբացը հոգեթով։
«Եվ ինչո՞ւ ես դու հառաչում տխրադեմ,—
Ասում եմ ես կույսին` կանգնած նրա դեմ,—
Միթե ցավն այդ քեզ մինչև այդ անծանոթ
Դրավ քո մեջ նենգ աստվա՜ծը նախանձոտ»:
Ասում եմ ես և իրանին փաթաթված
Թավալում ենք շուքի ներքո վարդենյաց,
Կանաչներում, որոնց երկինքն է ցողում.
Ու ձեռներըս տաք սրտին են պատահում։
Ապա ձեռքըս վեր տանելով կրծքի մոտ`
Բաց եմ անում պինդ կոճակը նախանձոտ.
Եվ արևի ծիրան ցոլքերն անդրանիկ`
Ցոլցըլում են ստինքներից իր գողտրիկ։
«Որքա՜ն վսեմ ու վայելուչ, մեծ ես, տե՜ր,
Որ տիեզերքն սիրո շնչով ես լցրել.
Կըհանդգնի՞ որդը բերանն իր բանալ
Եվ աղարտել ստեղծյալիդ պատարյալ»։
Վարդ ժպիտն է ծաղկում անո՜ւշ, տենչագին
Չքնաղ կույսի որդան կարմիր շուրթերին,
Ոայց մնում է հավատարիմ լռության...
Իսկ ես ինչի՞ն—եթե ոչ սուրբ բնության։
