Բայց այժմ, խոսքս վերջացնելու գալով, հարմա՛ր և արժա՛ն եմ համարում հիշել զարմանալի և երեք անգամ երանելի ավազակի խոսքը, որ խաչին վրա իր թշվառ ընկերին էր ասում. թե «մենք, մեր գործած հանցանքի համեմատ, արժանապես ընդունում ենք այս փոխարենը», և փրկչի վրա ցույց տալով, թե «բայց Սա ինչի՞»։
Այսպես էլ, ես, իմ գործերի համեմատ արժանի պատուհաս ընդունեցի ահա, և խոստովանում եմ հրեշտակների և մարգերի առջև. բայց, ուրիշ առաքելանման մարդիկը ինչի՞ այսպիսի և սորանից է՛լ ավելիներին հանդիպելով այս աշխարհում, շատ խիստ վշտերով վախճանեցան: Երանելի Մովսես Փիլիսոփոսը (Խորենացին), որ արդա՛րև, մինչդեռ մարմնով էր ապրում, գրեթե երկնքի զորքերին էր քաղաքակից.չէ՞ որ այդ Հայոց աբեղայքը այս տեղից այն տեղ հալածական արին նորան: Չէ՞ որ նորա լուսավորող և տգիտություն հալածող գրքերը տգիտությամբ Փաթաղիկես էին կոչում. և ուրիշ այլ շատ բաներով նախատելով, հետո, ուրիշներից ամաչելով, խաբեական եպիսկոպոսությունքը մահադեղի պես խմցնելով սոլրբին, խեղդեցին. որ թե իրվախճանելու ժամանակ ի՛նչ ահավոր նզովք, գրով, դրել է գլխավոր քահանաների վրա, այդ, դուք ինքներդ շա՛տ լավ տեղեկացած լինելով, գիտեք... տիրոջ մասին. նորան անչափ անհանգիստ աշխատությանց և գիշեր ցերեկ Հայոց աշխարհի լուսավորությանը վաստակելու վրա դրեց։Ոսկորները հանել էին տալիս գերեզմանից և գետը թափել, այն հրեշտակի նման մարդուն, — տիրո՛ջը, — անհանգիստ հալածանքով վախճանեցուցին և այժմ էլ դեռ անհագության գինով հարբած մեռածին հետ կռվում են։
Անարատ և ամեններից հարգվելու արժանի հույսը, — տեր Խոսրովիկը, — տակավին մեր երկրի սահմանը չհասած, մինչ դեռ գալիս էր և սոքա լսեցին, ինչպես մի թշնամու վրա նորա ընդդեմ զինվեցան. «ո՞ւր է գալիս մյուս թարգմանն էլ» ասելով։ Եվ այն օրհնվածը հեռվից լսելով նոցա մահաձայն աղեղների աղմուկը աղոթեց Աստուծուն և շուտով իր խնդրածը ստացավ, որի փափաքելի ոսկերքը մենք ո՛չ, այլ ուրիշները արժանի եղան ընդունելու։
Նույնպես հարմար եմ դատում նոցա հետ հիշել և տեր Աբրահամ եպիսկոպոսը, որում ըսս ձաթի խորհրդոյն և չնանգուցանէր ՜ի ծերութիունս, և կարող լինէի աո նմա գոնեայ սուղ ինչ ժամանակ մնալ, թէպէտ և ոչ թերակատար գոլով սուրբ և ստույգ հալատ, քոր ուսեալ ՜ի աղայութեանն երանելտյ Ալանայ, կեամ նովիմբ ՜ի նմին անվափոխութեամբ
