— Պարոնս ուղարկեց ձեզ այս նամակը,— և նամակը տված անհայտացավ։
Թյությունճի-Օղլուն բացեց նամակը և կարդաց բարձր ձայնով. Մանուշակի ասեղը դադարեց և նորա բոլոր զգայարանքը լսելիք դարձան:
Պատվելի Հյութ յունճի֊Օղլոլ.
Ինքս փոքր ինչ տկար լինելով չեմ կարող դուրս գալ տանից. բայց շատ հարկավոր բան ունենալով ձեզ ասելու, խնդրում եմ, որ դուք անպատճառ շնորհ բերեք իմ մոտ. հույս ունեմ, որ կկատարեք իմ խնդիրս, և կատարելով, չեք զղջալու ձեր ցույց տված ներողամտության վերա դեպի իմ հրավերը։ Ողջ եղիք։
Մանուշակը շատ ուրախացավ, բայց աշխատեց ծածկել յուր ուրախությունը, որ հայտնի չլինի տրտմութենից դեպի ուրախություն փոխանցումը։ Նա ուրախանում էր այն պատճառով, որ այս նամակը ճշմարտում էր Շահումյանց Գեորգի մյուս նամակը, որ Մանուշակը ստացել էր առավոտը նորանից. որով խոստանում էր սիրականը այսօր իսկ վերջացնել խոսքը, և ստանալ Թյությունճի-Օղլուի ճակատագրական համաձայնությունը։
Տիկին Թյությունճի-Օղլուն ոչինչ բան չառեց այս նամակից. իսկ ինքը Թյությունճի-Օղլուն կարծում էր, թե պարոն Շահումյանցը կամենում է դարձյալ մի նոր խնդրի վերա խոսել, յուրյանց սովորական կերպով։ Բայց ինչևիցե, Թյությունճի-Օղլուն այնչափ հարդում էր և պատվում էր պարոն Շահումյանցին, որ և ամենաչնչին բանի համար ևս պատրաստ էր կատարել նորա խնդիրը։
Նախիջևան քաղաքի նման տեղում, մի հարուստ և անվանի մարդ, ինչպես Շահումյանցը էր, թողումք նորա ուսումը և կրթությունը, ոչ թե այսպիսի քաղաքավարի նամակ գրե և հրավիրե, այլ եթե լոկ ծառայի բերանով հրամայական ձևերով ևս յուր մոտ կանչելու չինի մի հասարակ մարդ, վերջինս մի պատիվ կհամարի յուրյան գնալ նորա տուն և լսել նորա ասելիքը, թեև Թյությունճի-Օղլուի հարաբերությունը այսպես չէր պարոն Շահումյանցի հետ։
Նա իսկույն գլխարկը վեր առեց և գնաց, խոստանալով ուղղակի տուն դաոնալ նորա մոտից։
Մնացին տան մեջ տիկին Թյությունճի-Օղլուն և Մանուշակը։
Տիրեց լռություն։
Պատվարի ժամացույցի ամեն մի գնալ գալը, ամեն մի զարկը շատ
