— Ինչ ծիծաղելու բան կա. ես քեզանից հարցնելու եմ քո այդպիսի փոփոխության պատճառը...
— Մի՞թե մոռացել ես իմ տեսած երազը,— պատասխանեց պ. Բեգզադեն։
— Չեմ մոռացել, բայց ի՛նչ հարակցություն կա քո տկարանալու և այդ ցնորքի հետ։
— Ցնորք... Ցնորք. բայց այդ բանը մաշում է իմ հոդին։ Դորա հետ միացավ և այժմյան պոչավոր աստղի երևիլը. այդ ևս վատ բան է նշանակում, այնպես չէ՞։
— Այնքան վատ, որքան քո տանից դուրս գնալով երևելը փողոցի մեջ։
— Արի քո հետ խոսիր. ի՛նչ մարդ ես. ինձ և այդ աստղը մի շինեցիր. խղճմտանք չունի՞ս, աստուծուց չե՞ս վախենում. ես մի մեղավոր մարդ, բայց նա սուրբ...
— Ինչի՞ց գիտես դու նորա սրբությունը։
— Եթե սուրբ չլիներ, ի՛նչ է շինում երկնքումը։
— Քեզ ո՛վ է ասել, որ նա երկնքումն է. նա մեզանից շատ հեռի չէ, եթե համեմատենք տիեզերքի անչափելի տարածության հետ։
— Դու ինչ կամիս ասա՛, ես էֆիմերդե գտա և նայեցի, շատ վատ- վատ բան է խոսում այս և գալոց տարու համար։
— Եվ այդ բաները, ամենայն տասներկու տաբու մեջ միանգամ պիտի կրկնվին, այնպես չէ՞ ։
— Ի՛նչպես։
— Ինչ որ 1858-ի մասին դրում է, նույն բանը գրում է և 1870 թվականի համար, որովհետև ընդամենը 12 գլուխ է այդ ծակ մարգարեությունը։
— Թերահավատություն... Թերահավատություն... աստված քավյա՛ զիս զմեղավորս... Աստված քավյա՛...
Այսպիսի աղոթքներով հեռացավ ինձանից պ. Բեգզադեն. բայց այս անգամ, ինչպես տեսանում եք, շատ կակուղ վարվեցավ. բերան չբերեց յուր բեգզադեությունը կամ 3,000 մանեթի բանը:
Ես այդպես ևս սպասում էի. այն մարդը, որ մի բանից այրվում է, վեր է թռչում, բայց չէ մնամ վերևումը, իսկույն ցած է գալիս. այդպես ևս բարկացող բեգզադեները, որոնք կամաց- կամաց տեսանելով յուրյանը ընդդիմության ունայնությունը, քարշում են պոչերը։