— Մնացեք բարյա՛վ,— լսվեցավ Շահումյանցի ձայնը վերջին անգամ
— Երթաք բարյա՛վ,— պատասխանեց նորան Թյությունճի-Օղլուն, գուռը փակելով։
Մանուշակը ճանապարհ ձգած Շահումյանցին, ճրագը ձեռքին ետ դարձավ. նամակի պատասխանը գոգնոցի գրպանում էր։
Երբ նա ներս էր մտած, Թյությունճի-Օղլուն պատրաստվում էր արդեն գնալ անկողին․ այս պատճառով և Մանուշակը մյուս ճրագը առած ձեռքը, գնաց յուր ննջարանը, անորոշ զգացմունքով։
Մտանելով յուր ննջարանը, դուռը փակեց իսկույն, և սկսեց կարդալ Շահումյանցի նամակը, այսպես.
Օրիորդ Թյությունճի–Օղլու Մ...
Աղքատի ձեռքով ուղարկած նամակդ կարդացի և շատ ցավեցա, որ այդպես վրդովված էր քո հոգու խաղաղությունը։ Ես քեզ խոսք տվել եմ և հաստատ եմ իմ խոսքիս․ եթե դու ևս հաստատ ես քո վերա, ուրեմն էգուց երեկո, տասն և մի ժամին, ես կգամ ձեր պարտեզը և կսպասեմ քեզ, մի վճռական խոսք լսելու համար։
Որովհետև մի քանի բան ունեի քեղ ասելու հառաջ, քան թե ամուսնացած էինք, այս պատճառով անհրաժեշտ հարկավոր է մեր առանձնախոսությունը, որից հետո պիտո էր ինձ առարկա բանալ իսկույն քո հոր հետ այս մասին, և պսակել մեր փափագը։
Մանուշակը, կարդալը ավարտելով, համարյա թե գունաթափվեցավ. նամակը չէր պարունակում յուր մեջ սիրահայտ խոսքեր և դարձվածներ։ Նա տեսանամ էր այստեղ մի սառնություն, և Շահումյանցի խոսել և լսել կամենալուցը եզրակացնում էր, թե նա պատճառների էր ման եկել յուրյան (Մանուշակը) մի կերպով գլխից ցանելու. պատճառ, Մանուշակը մտածում էր, թե հայտնապես հրաժարվիլ և ստել յուր խոստմունքը, չէ,ր կարող Շահումյանցի նման ազնիվ սիրտ ունեցող մի մարդ։
Մանուշակը կես երկյուղի և կես հույսի մեջ քնեցավ, ամենակալ տիրոջը հանձնելով յուր անձը։
