«Հայրիկ,— ասաց դուստրը հորը,—
Կապույտ երկնքի վերա
Ո՞րքան աստղեր փայլում են վառ,
Ասես համար, թիվ չըկա.
Ասում են ամենայն մարդ
Աստղիկ ունի երկնքում.
ճշմարի՞տ է, ասա՛, հայրիկ,
Ւմը ո՞րտեղ է փայլում»։
— Այո , դստրիկ, այդ աստղերը
Ունին հաշիվ ու համար,
Եվ մեզանից յուրաքանչյուր
Մի աստղ ունի յուր համար։
«Հայրիկ, տե՞ս, տե՞ս, աստղը թռավ,
Հետքից պայծառ գիծ թողեց.
Աստղիկն ընկավ երկնքիցը.
Մյուս անգամ այլ չերևեց»։
— Ո՛հ, իմ դստրիկ, հանգիստ կացիր,
Դա մեծատան մի աստղ էր,
Որ յուր օրում, յուր կյանքումը
Խիղճ ասածը չըգիտեր.
Աղքատները նորա դռնից
Գիշեր ցերեկ հալածված.
Մի մարդ չըկար նորան ծանոթ,