3. ՀԱՏՎԱԾԻԿՆԵՐ
Կը լսեմ որ էությանս մեջ կը հեծե անույշ սարսուռը սերերուն, որոնք պիտի ծաղկին ցավոտ սրտիս մեջ, ուր հիշատակներու փոշին կը քնանա' հառաչանքի մելամաղձիկ օրորներուն տակ։
Ու կը փախչի մ, չեմ գիտեր թե ինչե՜, թերևս իմ հոգիես, իմ
ցավատանջ հոգիես, ուր Տառապանքը լոկ երգեց երգը անծանոթ
ու խորին տրտմության, որ իմ էությանս մեջ. կ՚ապրի։
Հորդառատ ծուխ մը կը պլլվի Տենչանքիս խորտակող բոցին,
որ սուտակային գոտիի մը պես կ'երկարէ։
Անծանոթ դիցոլհիներոլ չարագուշակ ձեռքեր' մշուշի խոպոպ է ներով կ'աշնաներփեն երազագույն հոգիս, որ կը թվի թե լանէանա համրորե՜ն, համրորե՞ն։ Մահերգի ուրվային թախծություններ, ջախջախող ու անբուժելի, հեռուներեն կը նվագեն ինծի մահը ծաղկատի աղջկան. «Մեռ՜ավ ան, ո՜վ դուն, անվերապա՜հ տարփավոր, միամի՜տ տղա, ու անկասկա՜ծ։ Թափառիկ ու դյուրաբե կստվերայնություն, որ կրցար քու հույզերդ պտտցնել խավարչտին ու անել բավիղներու եզերքը, խեղդող պարապութ յան մեջ, որ ծնրադրած կը թվեր քեղի' զգացումին ուժգնության առջև։ Բայց,
անխորհուրդ, մեծ խորհուրդը ու կրկնե՞ մեզի հետ «թնացա՜վ, — ու գուցե ընդմիշտ չարթննա . անիկա իր անգոյությունը էլ ապրի հիմակ, ա՜հ, իր անգոյությունը
Ալյակներու ընդհատ ընդհատ շաչող սրսփունքները, որոնք ավազին վրա կը մեռնին դողահար, ու ծովափին խուսափուկ էույսերուն ծիրանի երանգավորումները, որոնք կը թոշնին հանկարծ, տարտամ գույներու աղոտ ճաճանչումներ ու թերի լուսաժապավեններու երազունակ գիծեր սփռելով գորշ ծովախորշին վրա, կը
