«Երազի Պահեր»ը՝ գիչերու ու երազով լի.
Մըտածումը, ինչպես ճամբորդ ուղեկորույս,
Կանցնի փութով, անձկագին,
Մերթ լուսավետ ու մերթ անլույս
Ճամբաներեն իմ մտքին:
—
Ու կը հոսի գիշերն ինչպես ծով անհուն
Դեպ ի ափունքն երազիս:
|
|
«Տապի Նոպաներ»ը՝ տապագին ու բարբարիկ.
Արձբակի բորբ ընձյուղներ կ՚այրեն ամեն իր անխընա.
—
Ամենուրեք կը խըլրտի նոպան տապին տախտապարող.
—
Շինականներ արևահար ծերունի մը գյուղակ տարին.
—
Բայց կը տևե դեռ ցորեկին բազմալեզու տենդն հրավառ:
|
|
«Հովին Անցքը»՝ միստիք ու երկյուղալի.
Անդնդագալար օվկիանի պես
կ՚ուռի այս գիշեր հովն ալիք ալիք.
Կը ծծեմ լեղի սարսափն իր ճամբուն…
—
Ե՞րբ պիտի հասնի իր հանգրըվանին
Արհավրոտ Ուխտին այս գոռ կարավան.
—
Մարած է քրքում լույսը լամպարիս
Հորդող մութին մեջ հևալին տրտում.
—
Ա՜է քո՛ւկդ եմ, ով ձայն, ո՜վ միստիք ցնցում,
Մինչ դուն կաթոգին հոգվույս կը փարիս:
|
|
«Սիրերգ»ը, «Պետրոս Դուրյան»ը, «Վերադարձի երգ»ը, եթե ոչհասարակ, գեթ հասարակ կերպով արտահայտված են: «Մթընշաղներ»ը, «Այզերգը հիվանդագին, ընկճող տխրություն մը ունին՝ որ քիչ մը կ՚արդարանա թերևս սա՛ նկատումով թե ճշմարիտ հիվանդ մըն է խոսողը. ասոնցմե տարբեր է անշուշտ «Արևին»ը՝ սանձարձակ բանաստեղծություն մը՝ ուր հեշտագին, գրեթե այրող ջերմություն մը կա:
Գիշերերգությունները, լուսավետ կամ մթաստվեր, երկար տողանցք մը կը գծեն ամբողջ հատորին մեջ: Գիշերը երկար ատեն իր ազդեցության, իր խանդաղատանքին մեջ պահած է բանաստեղծը. սկիզբները քաղցր ու զվարթ է անոր գրգանքը.
Գիշերն անո՜ւյշ է, գիշերն հեշտագի՜ն.
|
|
— 241 —
