գյուրամ ատույց ԸԱալն է, և նոր բանաստեղծի մը ստվերոտությունները արդարացնել ջանալով, մթության և ան հասկնալի ութ լան պաշտամունքին ջատագով հանդիսանալ շէր միտքս, ւսպահովաբար Լոսւնին տակ երդերուն բանաստեղծն ալ պիտի չուղեր այս տեսակ ջատագովական մը․ թայց մատչելի ընելու ըղձանքով չըլլա որ արվեստը ոչնչացնենք․ սահման մը կաՀ ուրկե վար չի' կրնար իջնել գրագետը․ թող ընթերցողը, եթե կ'ուզհ, բարձրանա այդ աստիճանին ու ճաշակե դրագետին երկերը բայց գրապետն ալ իր դիրքին հրապույրը ավելցնելու համար պետք շի որ վերելակելու տենչեր ունենա և ասոր համար ստիպվիր... գըլխուն ծանրությունները պարպելու, օդապարիկի մը ըրածին պեո։ Խնդիր է հիմակ թե մեր քնարահարը ուզված աստիճանին վրա՞ է․ ես պիտի ըսեի թե քիչ մը վեր է։ Ու պիտի չզարմանամ, եթե վաղր մյուս օր վճիտ, բյուրեղի պես թափանցիկ տաղեր արտադրե, ինչպես հզորագույն ու լայնազդեցիկ քերթություններ, ու այն ատեն, կարծեմ, ճշմարիտ աստիճանին վրա պիտի դտնվի ու հասած իր գաղափարականին' որ ամայության ու խավարին պաշտամունքը չէ։ Եր հրատարակելի նախապտուղ երկը ուրեմն, Լունին սւակ երդեր, փոքրիկ, հրավիչ նրբերանգութ յանց գանձարան մըն է' որ պիտի սքանչացնե արվեստին սիրահարները ու բարեխառնէ քիչ մը պոռոտ ա գույն գեղեցկութեանդ տեսքով հղփացած ճաշակներու բթությունը։ Եր գեղորները, ինչպես ըսի արդեն, տարամերժ ձևա պաշտ ությանց արտադրություններ չեն, այդ պարագային' որքան ալ հորինվածքով արվեստագիտական պիտի չկրնային հպանցիկ հմայքե ավելի բան մը ունենալ։ էա'վ գիտնանք սա կայն թե բանաստեղծը ունայնափառություններով խայտացող մը չէ* իրեն արտահա յտածները հոգեկան զգացումի մ ակերեսա յին նշուլանքներ չենճ վարդա գույն մշուշներե թափանցված։ Եր նայվածքը գիտե խորերը սուզիլ, մինչև մայրական սիրտի ծովուն խորերը։ Ահավասիկ նմույշ մը իր Օրորձն' ուր մայրը իր սրտահատորին կ'րնծաերգե երեք գանձերու աղբյուր մը' ուրկե ծաղկավարս Կին մը կրխմե, գոհար Թռչնակի մը ապրշումն բույնը, ու փառահեղ Այգ մրվերջավորությունը
երեք գանձ ունիմ, քեղի' երեքն ալ...։
