տգիտություններն ալ նույն հարցական կաղապարին մեջ պիտի ձուլեր, որով գեթ կ՚ըլլար պարկեշտ տգետ մը. ինչ որ գրականություն մը պիտի սեպվեր հավակնոտ ու անհամեստ տգիտութեան մը բացասության դեմ։ Ուրեմն նորագույն եղանակ։ —
Լռարան, տղա'ս, կը նշանակե լուռ կենալու տեղ. (ի՜նչքան շահած կ՚ըլլար Փայլակ, եթե գիտնար ու հարգեր լոարսւնին նշա- նակությունը' լոսւ կենալու աե ւլ...): Դիտելի է որ Փայլակի իբրև աննաշակ դատապարտած թա¬ ռեր ր' առավելապես նախնյաց մատենագրուիյան մեջ գործածված- ներ են* նույն բաոերու առատությունն է որ ըսել կու տա «սիրու- նատենչ» պարոնիկին* — Իրիկունը4 էք 56' գլուիւ զորձոց մ՚է սւննոոնի, անճաշակ խժա֊ լուր ըաոերու: 150 Այգ աննոււնի, անճաշակ ու խժալուր րառերն են «փողփողե֊ նէջ», «ճաճանչավուխտ», «լռարան», «կզկաթիմ», «վարս ագի֊ տակ», «զարմանուհի», «բազմաբեղուն»*— ա յս խոսուն, հնշունՒ բզզուն թառերն' ասոնք ամենքն ալ գեղեցկության քվեն չեն ստա¬ նար Փայլակի կողմեն, փոսն զի «շիք» չեն, սիրուն» չեն, (ГШО- d6me-» չեն, այլ նախնի մատենագրուի յան մեջ հաճախվածՒ «բրածս"» բառեր են* բայց ինչո՞ւ բանտել Գեղեցիկը «սիրուն»ին սահմանափակության մեջ* ինչո՞ւ չխոստովանիլ թե տգեղությունն այգ բառերր ծամածռող շրթունքին, և անոնց ումեղ մերձեցումին տոկալու անկարող' իգացյալ, ուժասպառ լսելիքին մեջ է* այդ բա- 160 ռերը գործածող նախնի մատենագիրներ' մենե շա'տ ավելի լավ կ' ըմբռնէին լսե լութ յան և առոգանուի յան Գեղեցիկը.— գի- տեին վեհաշուրթ արտասանել բառերր ու լսել անոնց վեհանդորր ձայնը* իսկ ի՞նչ գիտեն փայլակներ, ոչի՞նչ, ո'չ իսկ իրենց տգի- տությունը։ նախնի մատենագիրը գիտեր ծովաձայն հնչեցնել բա¬ ռերր. — Ըիսւ՞րդ ըսսեսցէ դոյզն ինչ ազշսււ1ուդշ4 մեձիդ ճսաագսւյթիզ, զիսւ*րդ ճաժրսւրձցի կշոեսցի ընդ խաշի fn կրից' խակութիւն ճեշ- տութեան մարմնոյս տկարութեան... — Ընկալ քսւղզրաթեամը, Տէր Աստուած ճզօր, զդաոնւսցոզիյ 170 զաղաչանս... Գիտեր ծիծաղախիտ մպտեցնե"լ բառերր.— Աչքըճ ծով՚]ւ ծով ծիծադաիփտ ծաւալանայ... - 275 —
