Օ՜հ, գագշ ավիշն' որ շորո կուլմեն կը պոոթկա' Օնձյոսլներով, շաքիլներով աննաւքար. Օ՜հ, արևոտ խայտա՜նքն արքան աղշըկսւ' Որ կը գեղու pnrpnf, արբշիո ու նիմսւր, Կուրծքէն գարնան' որ թևերովն իր բագէդ' Տարփո՜տ ճյոսլին կը սյըլլվի» ու նեղեղ Կանանչսվ մը կու տա նսւմբույրն իր գալար:
Մեկնությունը.— Հողին գաղջ ավի՜շը' որ անհամար րնձյուղներու և շաքիլնե- րու (չգիտցած բառերնիդ բառարանը նայեցեք, պ. Փայլակ) ձևով կը պոռթկա ամեն կողմե, օ՜հ, այդ գաղջ ավիշը, վարար աղջկան այդ արևոտ խայտանքը' որ գարնան կուրծքեն կը զեղու արբշիռ, խոլ ու բորբոքուէ, ու տարփանքով կ' ընդգրկէ հյուղը' զոր կանան¬ չի հեղեղով մը կը համ բուրե կարծես։ (Կը կրկնե՜ մ, Ա|. Փայլակ, չգիտցած բառերնիդ... յ։
Փայլակ «Հովվերգություն Մը}) վերնագիրը նյութին անհամա֊
պատասխան կը գտնե շուկայիկ սրամտության մը առիթին հետ• մերինները' Մոտեռնության այս կեղևանքները մամռարմատ ա- ւէանդամ ոլնսր են էապէս, կուզեն որ նուլվերզություն մր երբեք չշեղի բորբոսած բանաձևին մատնանշած ուղղութենեն,— Սիրաիւսւնձ հովվուհի մը կար, օձի նման մէսզերով, մւսրմսւր- յա ծիծերով, ու սարսուռ պսւրգևող ըումըերով: Հեշտաիւսւնձ ճո- ւ|իվ մ’ալ կար. որ զայն տեսավ, անավոր սարսուռով մը գալԱւրվե- ցսւվ: Ըրին չըրին' զիրկընդիւաոնվեցսւն և երջսւնիկ ժամեր uilkgni- ցին: Անողոք ըաիւտը սակայն զանոնք անջատեց: Մուզէն մեր պարոնիկները որ այսպես գրված րէէա որ և է հովվերգություն, այլապես քիթ պոչ կ՚ընեն, նորեն կը ծամածռե՛՜ն իրենց պաշտելի շուրթերը... Փայլակ կրնա հանգստանալ այլևս, պիտի չզիջանիմ իր Junfiiu— րտրիկ սրամտութ յուններուն ալ գարշահոտութենեն աղաղակելու։ Հանգիստ կը թողում գրականության այս С0Г(30П-Ь1б11Ь իր լանա- նայե, ապուխտէ, յալաննի տոլմասիե պսակներուն հետ... Հ» Я*.— Վերջին հանձնարարություններս են, — ՍիՐ^լի" Փայլակ, չգիտցած բառերդ բառարան նայելու չմոռնաս, բայց մոռցի՜ր խո¬ հանոցի, բանջարանոցի ախորժակներդ։ Ու մանավանդ կարդա՜, կարդա՜, կարդա՜, բան մը զոր կը հանձնարարեր Գոլանճյան' մեկ բարեկամիդ ու բախտակիցիդ։ Այն ատեն եթե դարձյալ փայլակ, գոնե չես ըլլար այլայլակ։
- 277 ֊
