տան ի բաց կը թողուն։ Ինչպէս Քրիստոսի ժամանակ կեղծաւոր փարիսեցիներ ուղտն կուլ կուտային և մժղուկներ գինու երեսէն կը քամէին. այսինքն Աստուծոյ օրինաց արդարութիւն զանց կանէին եւ փոքրիկ աննշան բաներն արդարութիւն կը համարէին։
Մարդիկ կը կարծեն, Թոռնիկ, որ դատաւոր Աստուած միայն զրկեալ մարդոց համար վրէժխնդիր կը լինի։ Ո՛չ. ես լսած եմ. եւ գրքերու մէջ եւս կարդացեր եմ, թէ անխօս անասնոց բողոքն եւս կը հասնի Աստուծոյ առաջ. եւ Աստուած դատաստան տեսնալով վրէժխնդիր կը լինի։
Ասորի սուրբ Եփրեմ Խուրին ինքնին կը խոստովանի իւր տղայութեան չանցանք, որ գրուած է իւր վարուց պատմութեան մէջ։
Կասէ թէ ես պատանեկութեանս ժամանակ շատ ստահակ անհանդարտ եւ չարաճճի մի պատանեակ էի, մի օր դաշտի մէջ մի յղի կով տեսայ, որ նստած էր, պիտի ծնէր. ես քարաձգութեամբ հալածեցի խեղճ կով, չը թողի որ նա հանգիստ ծնէր իւր հորթիկ, այնչափ լարեցի ետեւէն, մինչեւ տարի անտառին մէջ։ Կովն իւր հորթ նետեց եւ շնչասպառ անկալ գետին. մնաց այնպէս, գազաններ գիշեր կովն էլ հորթն էլ կերան։ Էդ կով մի աղքատի կով էր. բանը ծածուկ չը մնաց, իմացուեցաւ, զիս տարին բանտ դրին. էդ բանտին մէջ ուրիշ յանցաւորներ էլ կային, որ իրենց մեղքեր իրարու կը պատմէին. մէկն կասէր ես մի անմեղ մարդ սպանեցի. միւսն կասէր ես մեծ վաճառական մը կողոպտեցի եւ զինքն սպանեցի եւ այլն։ Զիս էլ հարցուցին, տղա՛յ, քո մեղքն ի՛նչ է. ես պատմեցի կովու անցքը, օ՜, ասին, էդ էլ մե՞ղք է։ Վերջապէս ոճրագործ մարդոց դատաստան տեսնուեցալ, տարին կախեցին։ Իսկ իմ տղայութեանս խնայելով զիս մահապարտ չդատեցին, բայց լաւ մի ծեծելով արձակեցին բանտէն. յիրաւի քանի ամիսներ բանտին մէջ չարչարուեցայ։ Երբէք քուն չունէի. միշտ հալածեալ կովու պատկեր աչքիս առաջ կուգար։
Մտածեցի որ աղքատի կովու համար պէտք է յաւիտեան ապաշխարիմ. ուստի թողի տուն, հայր, մայր եւ ամէն ինչ, ասի երթամ սար ճգնաւոր լինիմ, անգթութեան ու զրկանաց մեղքերս քաւիմ։ Եւ ես այս փորձանքով զդաստացայ եւ խելամուտ եղայ Աստուծոյ դատաստանին, որ անասնոց համար էլ վրէժ-
