մեր ծանօթ բարեկամէն տասներկու լիտր գինի առ եւ բեր, բայց նայէ որ ջուր չը խառնեն գինւոյն հետ. Շահպազեցիք մեզ պէս միամիտ չեն, քաղքցոց մօտ լինելութ խարդախել սովորած են. ի՞նչ անեն խեղճեր, երբ քաղքցին տոկոսն աւելի կը բարդէ, էնոնք էլ ջուր կը խառնեն՝ երբ տոկոսին տեղ գինի տան։
Կարգն եկաւ, մի բան պատմեմ քեզ, որ զարմանաս։ Ես մի օր աշնան վերջ Վանայ Առաջնորդարան գնացի, տեսայ որ քաղաքացւոց եւ գիւղացլոց դատաստան կար։ Ես էլ նստայ մտիկ արի. էդ քաղքցին մի պոզիկ գինի բերած էր, մի ղալաթ լեցուց տուաւ Առաջնորդին. Հայր սուրբ, ասաց, խմէ՛ տես, այս գինի՞ է թէ ջուր. համտես արաց Առաջնորդ եղբայր ասաց, կերեւի որ բաւական ջուր խառնուած է, պատմեց վաշխառու քաղքցին թէ ես այս ինչ գիւղացւոյն վերայ այսքան հազար դահեկան դրամ ունիմ, էդ պարտապան գիւղացին տոկոսին տեղ երբեմն ալիւր եւ երբեմն շիրայ կը բերէ եւ ես կընդունեմ ի հաշիւ տոկոսին. այս տարի աշնան յիսուն լիտր շիրայ բերաւ, ես էլ միամտութեամբ լցի կարասներս։ Գիտես, Հայր սուրբ, ես գինի սիրող մի մարդ եմ, անհամբեր կսպասեմ որ շիրան եռից իջնայ՝ նոր գինի խմեմ, յաճախ կէրթամ կը նայեմ կարասներուն կը տեսնամ որ չեն եռար. ի՞նչ բան է կասեմ, նոր գինին անպատճառ պէտք է եռայ, յետոյ իմացայ թէ ի՞նչ պարզամիտ եղեր եմ, շինական զիս խաբած է եւ ջուր խառնած է շիրային հետ։ Ես գրոց մարդ չեմ. բայց իմացայ որ ջրախառն շիրան չի եռար։ Ահա այս է իմ բողոք, կաղաչեմ Հայր Առաջնորդ, իմ դատաստանս ուղիղ տես։
Կանչուեցաւ գիւղացին եւ նա առջի անգամ այսպէս խոստովանեցաւ, թէ ես ջուր չեմ խառնած, կարելի է որ ջուրն ինքնին խառնուած է, որովհետեւ մեր շիրախանայի պատի տակէն ջուր կանցնի էդ առուէն, ջրծակ ունիմք շիրախանէն լուանալու համար, պատահմամբ բացուած է եւ ջուր վազեր է շիրայի գուբին մէջ։ — Լաւ կը պատմես տղաս, բայց շիտակ չես խօսիր, ասաց Առաջնորդ. եթէ ջուրը ինքնին վազած է, անպատճառ բոլոր շիրան ջուր կը դառնար, բայց սա գինոյն մէջ ջուրն չափով խառնուած է. թող այս. դու եթէ գիտէիր որ այդպիսի փորձանք եղած է, ինչո՞ւ համար ջրախառն գինի բերիր քո աղային։
Հայր սուրբ, հոգւոյդ մեռնիմ մտիկ արա, որ մեղքս շիտակ
